Περνάω κλιμακτήριο...

Όσο κι αν θες ν’ αποφύγεις μερικά πράγματα, είναι αδύνατον. Κι η κρίση της μέσης ηλικίας δεν θα ’λεγα πως είναι και απ’ τα πιο ευχάριστα πράγματα.

Το σώμα σου αλλάζει, κι αυτό επιδρά πάνω σου ψυχολογικά. Αισθάνεσαι όλο και λιγότερο χρήσιμος, λιγότερο επιθυμητός. 

Θεωρώ πως η μέση ηλικία έχει πολλά κοινά με την εφηβεία. Επιστρέφουν μετά από πολλές δεκαετίες ερωτήματα υπαρξιακά. Για το νόημα της ζωής, την ταυτότητα, τον προορισμό, τον σκοπό της ζωής. 

Το αίσθημα της μοναχικότητας επιστρέφει, κάποιοι ξαναβιώνουν την αυτοκατάκριση, νιώθουμε πως δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στα παλιά στηρίγματα, στις παλιές συνταγές...

Πέφτω στην παγίδα του απολογισμού της ζωής μου. Εύκολα διαπιστώνω πως μάλλον απέτυχα στους βασικότερους τομείς: σχέσεις-οικογένεια-επάγγελμα. Κι έχω ανάγκη να πιαστώ από κάπου. Από κάτι καινούργιο. 

Προσπαθώ ν’ αποδράσω απ’ την προοπτική του γήρατος. Απ’ τη διαπίστωση πως απέτυχα ως άνθρωπος...

Ο γκουρού μου λέει πως μπορώ να μετατρέψω την κρίση της μέσης ηλικίας σε μια μεγάλη ευκαιρία για δημιουργική αλλαγή κι αναβάθμισή μου.

Ο τρόπος είναι πανεύκολος. Βοηθάει πλέον κι η βιολογία. Οι ορμόνες καταλάγιασαν και το πάνω κεφάλι δεν κάνει ό,τι του υπαγορεύει το κάτω.

Στην ηλικία μου έχω απομυθοποιήσει πλήρως τις αξίες που εκτιμάει ο σύγχρονος πολιτισμός. Τον ανταγωνισμό τον έχω εδώ και πολλά χρόνια απορρίψει. Μονίμως επιλέγω τη συνεργασία. Δεν έχω πλέον καμία διάθεση να φανώ καλύτερος απ’ τους άλλους, να ξεχωρίσω, να γίνω το κέντρο της προσοχής. 

Δεν προβάλω μια δήθεν ατσαλάκωτη προσωπικότητα. Δεν έχω άλλωστε και λόγο να το κάνω. Συνήθως το έκανα για να εντυπωσιάσω τις όμορφες γυναίκες. Αλλά τώρα δεν με ενδιαφέρει τόσο η εμφάνιση όσο το περιεχόμενο...

Ο πλούτος δεν με θαμπώνει, ούτε τα υλικά αγαθά. Αμάξια, βίλες και κότερα μου προκαλούν μόνο θυμηδία.

Οι κοσμικές αξίες είναι μια απάτη. Ρηχότητα. Όταν τους δίνουμε προτεραιότητα αδικούμε τους εαυτούς μας.

Προσπαθώ πάση θυσία ν’ αποφύγω όλα τα μέσα που συνήθως χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να αποδράσουν απ’ την κρίση της μέσης ηλικίας. Αντικαταθλιπτικά και ναρκωτικά δεν παίρνω. Την τηλεόραση την κατάργησα. Την έχω μόνο για ποδόσφαιρο κι ειδήσεις. Το οινόπνευμα το περιόρισα. Το διαδίκτυο νομίζω πως το ελέγχω. Απ’ τις θρησκείες έχω αποστασιοποιηθεί. Οι πολιτικές ιδεολογίες μου γυρίζουν πλέον τα συκώτια ανάποδα. Εργασιομανής δεν ήμουν ποτέ. 

Αφιερώνω όλο και περισσότερο χρόνο στον εαυτό μου. Απολαμβάνω τους μοναχικούς περιπάτους. Βρίσκω χρόνο και διάθεση να μυρίσω τα λουλούδια των αγρών. Και όταν διαβάζω βιβλία, νιώθω να συνομιλώ με τον συγγραφέα τους. 

Οι άνθρωποι με απογοήτευσαν. Δεν περιμένω τίποτα κι από κανέναν. Βέβαια είμαι διαρκώς ανοιχτός σε νέες γνωριμίες. Αλλά δεν παρακαλώ και δεν πιέζω κανέναν, και φυσικά δεν αποδέχομαι κάθε σαβούρη...

Νομίζω πως είμαι τυχερός που δεν έκανα οικογένεια. Γιατί σίγουρα θα χρησιμοποιούσα κι εγώ τα παιδιά μου για να καλύψω τις προσωπικές μου εκκρεμότητες. Και τη σύζυγό μου για να ικανοποιήσω τις ανομολόγητες εξουσιαστικές μου τάσεις. Οι περισσότεροι οικογενειάρχες στην ηλικία μου έχουν χάσει γυναίκες και παιδιά, αυγά και πασχάλια...

Το μόνο που με κρατάει ακόμα ζωντανό είναι ο έρωτας. Αλλά όχι όπως αντιμετώπιζα τον έρωτα στο παρελθόν. Τότε ήμουν νευρωτικός, ουσιαστικά ανέραστος. Όσο περισσότερο σεξ καταβρόχθιζα τόσο πιο άδειος αισθανόμουν. 

Δεν μ’ ενδιαφέρει πλέον η αυτοδικαίωση, η επίδειξη, οι επιδόσεις. Λαχταρώ μια γνήσια ερωτική κοινωνία.

Πήρα επίσης μια μεγάλη απόφαση: ως τώρα έκανα ένα σωρό πράγματα που δεν μ’ ενδιέφεραν για ένα σωρό ανθρώπους που επίσης δεν μ’ ενδιέφεραν. Κομμένα πια αυτά...