Δυστυχώς, δεν έχω ιδέαν από γυναίκες (Β’)

Πολλοί λένε πως μια σωστή σχέση πρέπει να σου κάνει απ' την αρχή "κλικ". Έλα μου όμως που εγώ αυτό το "κλικ" πάντα το μπερδεύω με το "τικ-τακ" που κάνει μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί! 

Γενικά, πάντως, δυο άνθρωποι πρέπει να κάνουν "κλικ" για τους σωστούς λόγους. Γιατί υπάρχουν και λάθος λόγοι. Όπως, π.χ., όταν αυτό που εισπράττεις δεν είναι ειλικρινές ενδιαφέρον αλλά αποτελείς για την άλλη "επιλογή απελπισίας". Πώς το λένε? Ψώνιο απ' τα Λιντλ...

Αλλά νομίζω πως πρέπει να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος. Οι φίλοι μου λένε πως είμαι πολύ λεπτολόγος με τις γυναίκες και πως συχνά αντιδρώ υπερβολικά. 

Να, τις προάλλες σηκώθηκα κι έφυγα απ' το τραπέζι του μεζεδοπωλείου όταν η άλλη άρχισε να τσιμπολογάει απ' το πιάτο μου τις πατατούλες και κάποια στιγμή κάρφωσε με το πιρούνι της ένα απ' τα τρία μπιφτεκάκια μου. 

Στην κίνησή της αυτή είδα το δυσοίωνο κοινό μας μέλλον, αν αποφασίζαμε να κάνουμε σχέση. Τη φαντάστηκα να κάνει επιδρομές σε ό,τι τρώγεται, να παχαίνει ολοένα και περισσότερο μέρα με τη μέρα... γενικώς άρχισα να βλέπω ολοζώντανα μπροστά μου το οδυνηρά χρόνια που με περίμεναν μαζί της...

Ωραία, να το δεχτώ. Ήμουν αρκετά υπερβολικός έως και απαράδεκτος. Αλλά όταν έχω πάθει τόσες νίλες, λογικό δεν είναι να φυσάω και το γιαούρτι? 

Και για μην αυτομαστιγώνομαι συνεχώς, ορίστε μερικές περιπτώσεις που γκομενάκια με έκαναν να βγαίνω από τα ρούχα μου και από κάποια στιγμή και ύστερα να γίνομαι "υπερβολικός":

Η μία, απ' τη στιγμή που καθόμαστε στο μαγαζί δεν σταματάει να γκρινιάζει. Όλα τις φταίνε. Το κρύο, η ζέστη, η κλεισούρα, η φασαρία, η ησυχία, το ντεμοντέ, το υπερμοντέρνο, το πιπεράτο, το ανάλατο, όλα γμτ την καταδίκη μου.

Η άλλη αλλάζει τρία τραπέζια μέχρι να καταλήξει κάπου. Στέλνει πίσω το κρασί, χωρίς λόγο, έτσι για την αλητεία. Και στο φινάλε τσακώνεται με όλο το προσωπικό του εστιατορίου.

Η τρίτη χαζεύει συνέχεια και κρυφακούει τους άλλους θαμώνες. Περνάει περισσότερο χρόνο στην τουαλέτα παρά στο τραπέζι. Και τηλεφωνεί κάθε τόσο να δώσει αναφορά στην κολλητή της, στη μαμά της και στον γκέι συμφοιτητή της.

Μην ξεχάσω κι αυτή που παραγγέλνει μονίμως ό,τι πιο ακριβό, μιλάει συνεχώς χωρίς να λέει απολύτως τίποτα και καλεί κάθε τόσο τον σερβιτόρο να του υποδείξει να χαμηλώσει ή να δυναμώσει την ένταση της μουσικής, του κλιματιστικού, των φώτων...

Ε, μετά από τόσα κι άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα πώς να μην μου σπάσουν τα νεύρα και να μην περνάω τις γυναίκες από ψιλό κόσκινο?

Εντάξει κυρία μου, δε λέω, να με τρομάξεις, αλλά μόνο στις Απόκριες!