Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (Γ' - Λόγια αγάπης τρελά...)

Το καλοκαίρι του 1973 ήμουν μεταξύ πρώτης και δευτέρας Δημοτικού. Ήμουν και στην ηλικία των πρώτων ερώτων. Πλατωνικών μεν, ερώτων δε...

Στην Αθήνα τα ατίθασα νιάτα εκείνη την εποχή σύχναζαν στο Ροντέο και στο Κύτταρο. Άκουγαν Φρανκ Ζάππα και Τζίμι Χέντριξ. 

Εμείς, της βαθιάς επαρχίας, Καρπενήσι και βάλε, τη βρίσκαμε με Νοστράδαμος. Ειδικά η Δέσποινα Γλέζου θεωρούνταν η γνησιότερη εκπρόσωπος της γενιάς των λουλουδιών. Παντελόνι καμπάνα, ταγάρι, χωρίς παπούτσια... το φευγάτο ύφος της ήταν το πρότυπο για πολλά κοριτσάκια.

Το τραγούδι "δως μου το χέρι σου", που ’χε κερδίσει ένα δεύτερο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972, έκανε πάταγο. 

Οι στίχοι του ήταν σημειωμένοι σε όλα τα κοριτσίστικα ημερολόγια. Αν ήθελες να ρίξεις γκόμενα, κι ας ήσουν 5χρονο, έπρεπε να παριστάνεις πως εκστασιάζεσαι ακούγοντάς το...

Τότε τα κορίτσια γούσταραν πάρτι και ρομάντζα! Οπότε τα πικάπ έπαιρναν φωτιά... "Δως μου το χέρι σου μες στη ζωή, χωρίς αγάπη ποιος μπορεί να κρατηθεί"...

Το συγκρότημα Νοστράδαμος είχε άδοξο τέλος. Ένα μέλος του γκρουπ, ο λεγόμενος "Τσάρλι", κατηγορήθηκε για αποπλάνηση μαθήτριας και συνελήφθη. Οι φωτογραφίες του με τις χειροπέδες μπήκαν σ’ όλα τα σπίτια. 

Σταδιακά τα τραγούδια του γκρουπ κόπηκαν απ’ το ραδιόφωνο και την  τηλεόραση, οι συναυλίες τους απαγορεύτηκαν, οπότε το τέλος ήταν δεδομένο...