Ο εφιάλτης μου...

Είμαστε μια παρέα πέντε κολλητών, ζωή να 'χουμε. Αντροπαρέα εννοείται. Εγώ είμαι ο μεγαλύτερος. Ο μικρότερος είναι τριανταπεντάρης. Κι όπως όλες οι παρέες έχουμε κι εμείς τα τελετουργικά μας. Και τους δικούς μας κώδικες επικοινωνίας.

Όταν παίζει η Θρύλος στο Καραϊσκάκη είναι η καλύτερή μας. Ανταμώνουμε πολύ νωρίς, πίνουμε τα καφεδάκια μας, μετά πάμε στο γήπεδο και η βραδιά κλείνει χαλαρωτικά σε κάποιο μεζεδοπωλείο ή ουζερί.

Κάθε Τετάρτη πηγαίνουμε σ' ένα συνοικιακό καφέ και βλέπουμε κάποιον ευρωπαϊκό αγώνα. Γιατί στην Ελλάδα δεν παίζουμε ποδόσφαιρο αλλά κλοτσοσκούφι.

Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα περιλαμβάνει και μια τρίτη συνάντηση. Συνήθως κάθε Παρασκευή. Πάμε σε κάποιο ταβερνάκι και μιλάμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από πολιτική και ποδόσφαιρο. Μη φανταστείτε τίποτα φιλοσοφίες. Για κώλους λέμε, γκόμενες και μουνιά. Με αυτή ακριβώς τη σειρά...

Μένουν άλλες τέσσερις μέρες, να τις περάσει ο καθένας όπως γουστάρει. Με την οικογένειά του, την γκόμενά του ή και μόνος του. Νομίζω πως το προγραμματάκι μας είναι ισορροπημένο.

Χθες βράδυ όμως είδα έναν εφιάλτη.

Τα είχα καταφέρει, λέει, πολύ καλά επαγγελματικά. Κοινώς, ματσώθηκα και μεγαλοπιάστηκα. Αγόρασα μεζονέτα κάπου στα βόρεια προάστεια και έριξα μαύρη πέτρα στη μικροαστική μου γειτονίτσα. Δεν είχα χρόνο και διάθεση να πάω γήπεδο. Αλλά ούτε και στο καφενείο ξαναπήγα τις Τετάρτες. Δυο-τρεις φορές ανταμώθηκα με τους κολλητούς σε ένα ταβερνάκι, αλλά άρχισα να βρίσκω βαρετές τις συζητήσεις μαζί τους. Μου φαίνονταν πλέον λούζερς και τα καπηλειά παρακμιακά.

Βέβαια ποδόσφαιρο στην τηλεόραση συνέχισα να βλέπω, αλλά σε μια πανάκριβη και γιγαντιαία οθόνη, που είναι σα να βλέπεις τον αγώνα από τις σουίτες των επισήμων. Και πλέον δεν πίνω ούζο, μπύρα ή τσίπουρο, αλλά ουίσκι και κάτι άλλα ποτά με παράξενα ονόματα που μου κάνουν δώρο οι νέες γνωριμίες μου.

Ξαφνικά, εκεί που βλέπω ένα ματσάκι συνειδητοποιώ πόσο μόνος έμεινα. Η γυναίκα μου, γιατί είχα λέει παντρευτεί, δεν ενδιαφερόταν για ποδόσφαιρο, ούτε οι γείτονες που το θεωρούσαν "λαϊκό άθλημα". 

Είχα χάσει τους φίλους μου, την επαφή, την παρέα, το μοίρασμα, την επικοινωνία, το γέλιο, το καλαμπούρι, τα πειράγματα, τις κουβέντες του κώλου, όλα όσα μου έδιναν ενέργεια και χαρά...

Με έκοψε κρύος ιδρώτα κι έτσι ξύπνησα.