Ένα τραγούδι είν' η ζωή μου (ΙΒ' - Ε όχι κι "αητός" μια γκόμενα!)

 

Το 1978, δεκάχρονο παιδάκι, νομίζω πήγαινα στη δευτέρα δημοτικού, έζησα τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής μου. Αντικείμενο του πόθου μου ήταν η κόρη ενός σημαντικού κρατικού αξιωματούχου στην τότε κωμόπολη του Καρπενησίου. Εκείνη Αθηναία, με αυτοπεποίθηση και αέρα, και αρκετά προσόντα, όχι μόνο φυσικά αλλά και πνευματικά. 

Εκείνη την εποχή τα καρπενησιωτόπουλα, και ειδικά της υποβαθμισμένης "κάτω γειτονιάς", ζούσαμε παίζοντας όλη μέρα στις αλάνες. Κανονικοί κεραμιδόγατοι. Ενώ εκείνη... Με τις ξένες γλώσσες της, τις μουσικές της, τη λογοτεχνία της. Στα μικρά μου μάτια φαινόταν απλησίαστη, κάτι σαν "αετός".

Οπότε ήρθε και κούμπωσε ένα τραγουδάκι σε μουσική και στίχους Κώστα Ψυχογιού, που τραγούδησε ο Κώστας Καραφάσης, γνωστός ως τότε ηθοποιός από το τηλεοπτικό σήριαλ του 1971 "Η γειτονιά μας" που έπαιζε το ρόλο του σερβιτόρου.

Το τραγούδι αυτό πέρασε από σαράντα κύματα. Αρχικά γράφτηκε για τον Νταλάρα, που το απέρριψε. Μετά το απέρριψε κι ο Κόκοτας και στην αρχή και ο ίδιος ο Καραφάσης, που τελικά... υπέκυψε. Έτσι, η βαθιά και εκφραστική φωνή του καρδιτσιώτη πρώην ηθοποιού, σε ένα θλιμένο μουντ, έδωσε άλλη διάσταση στον λαϊκό και πονεμένο στίχο του Ψυχογιού. Και μέχρι σήμερα υπενθυμίζει τα μεγάλα ταξικά χάσματα που βασανίζουν τις ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις... 

Αν δεν κάνω λάθος είναι το μόνο τραγούδι που μια γυναίκα αποκαλείται "αητός"! Άσε που το "ξένος εγώ" μας θυμίζει και λίγο τον Καμύ...

Γέλα κυρία μου, γέλα μαζί μου γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου
Ξένος εγώ, έξω απ’ τον κόσμο σου
περαστικός μπήκα στον δρόμο σου
κι είχα το θράσος να σ’ αγαπήσω, αητέ
κοίτα η καρδιά μου τι μου ζητάει
έναν αλήτη ποιος τον μετράει
κι αν αγαπάει, ποιος τον νοιάζεται ποτέ
Γέλα κυρία μου, γέλα μαζί μου γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου
Ξένος εγώ, λίγη ταυτότητα
δίχως καυτή προσωπικότητα
κι είχα την τρέλα να σε λατρέψω, αητέ
Κοίτα η καρδιά μου λάθη που κάνει
έναν αλήτη κι αν θα πεθάνει
από αγάπη ποιος τον νοιάζεται ποτέ