Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Η' - Από μούτσος πρωθυπουργός στο Σιάμ!)

Οι ελέφαντες είναι τα αγαπημένα μου ζώα. Όμως άλλο τα λούτρινα και πάνινα κουκλάκια κι άλλο η πραγματικότητα. Όλα τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον, ειδικά αν αισθανθούν κίνδυνο ή ανταγωνισμό, είναι εν δυνάμει επικίνδυνα. Κι ο ελέφαντας γνωρίζει καλά τα δυνατά του σημεία. Επιτίθεται με τρομακτικές ιαχές, οι αυτάρες του κροταλίζουν, με την προβοσκίδα σε ρίχνει στο έδαφος και σε ποδοπατά...

Σ' ένα ξέφωτο της ζούγκλας με περίμενε μια έκπληξη. Έπεσα πάνω σε ένα "Κολέγιο Ελεφάντων". Καμιά δεκαριά παχύδερμοι "μαθητές" εκπαιδεύονταν  να σέρνουν με τις προβοσκίδες τους κάτι τεράστιους κορμούς δέντρων και να τους βάζουν σε σειρά σαν οδοντογλειφίδες.

Τα ζώα αυτά προορίζονται να μεταφέρουν χοντρούς κορμούς απ' τα πυκνά σημεία της ζούγκλας, εκεί που δεν μπορούν να πλησιάσουν μηχανήματα. Η εκπαίδευση δεν είναι καθόλου εύκολη. Κρατάει σχεδόν επτά χρόνια με 4ωρα καθημερινά μαθήματα. Ο κάθε ελέφαντας έχει τον δικό του εκπαιδευτή. Μαζί θα δουλέψουν στη ζούγκλα για περίπου 30 χρόνια. Και μαζί θα συνταξιοδοτηθούν...

Πέφτω πάνω σε ώρα διαλείμματος. Οι εκπαιδευτές σφυρίζουν παρατεταμένα και οι ελέφαντες κάνουν σα μικρά παιδιά απ' τη χαρά τους. Τρέχουν φωνάζοντας σε μια γιετονική λίμνη και βουτάν στο νερό να δροσιστούν. Όποιος τολμήσει να τους πλησιάσει τον καταβρέχουν...

Το τελευταίο βράδυ στη Μπανγκόγκ με περιμένει μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη. Απ' το πουθενά γίνομαι το τιμώμενο πρόσωπο. 

Τυχαία πέρασα από ένα φεστιβάλ που γινόταν για να τιμηθεί το πνεύμα ενός μεγάλου βασιλιά που πέθανε πριν 300 χρόνια. Ο εξωτικός αυτός βασιλιάς είχε, κατά σύμπτωση, έναν ελληνικής καταγωγής πρωθυπουργό ονόματι Κωνσταντίνο Γεράκη. Έτσι, θεώρησαν λογικό οι διοργανωτές να τιμήσουν στο πρόσωπό μου τον μακρινό εκείνο τυχοδιώκτη πρόγονό μας.

Το έψαξα λίγο και βρήκα πως αυτός ο Γεράκης ήταν μούτσος σ' ένα εγγλέζικο καράβι. Κάπως ξέμεινε στο Σιάμ, πούλησε μούρη στους ντόπιους, παρίστανε πως μιλάει όλες τις γλώσσες του κόσμου, διέθετε και προσωπική γοητεία... κι έτσι ο Βασιλιάς Ναράι τον έκανε πρωθυπουργό του και υπεύθυνο του θυσαυροφυλακείου του. Καταλαβαίνετε τώρα... έβαλε τον λύκο να φυλάξει τα πρόβατα.

Τελικά, όταν το 1688 ο Ναράι πέθανε, οι αντίπαλοί του συνέλαβαν και κρέμασαν τον καημένο τον Γεράκη. Θεός σχωρές τον...