Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (Κ' - Ο πρώην διαδικτυακός μου έρωτας σοφότερος του Βούδα!)

Ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να ζήσω για πολύ στη Σρι Λάνκα. Δεν αντέχω άλλο να κοιμάμαι με κλειστά τα παράθυρα. Γιατί τη νύχτα μπαίνουν μαϊμούδες και σου κλέβουν τα πάντα και μετά σε κατουράν και στο πρόσωπο. 

Άσε κι αυτά τα ρατσιστικά κουνούπια-τέρατα που μόλις δουν λευκό δέρμα πέφτουν πάνω σου να σε κατασπαράξουν! Όσο για τα φίδια δεν το συζητώ. Παντού φίδια. Κι όχι φιδάκια του γλυκού νερού. Μια δαγκωνιά και σε στέλνουν στα θυμαράκια σε μισή ωρίστα...

Στα ριζοχώραφα ακούω πως έπεσε μαλάρια. Και στο λιμάνι του Κολόμπο είχαν δυο κρούσματα χολέρας. Κι αξημέρωτα κουζουνίζουν τ’ αυτιά μου απ’ το κρόξιμο των κουρούνων. Ασταδιάλα πια...

Κι όπου και να πάω με κερνανε τσάι, τσάι και πάλι τσάι! Νερούλιασα μ’ αυτό το πράμα. Μάλλον θα κάνω δέκα χρόνια για να ξαναπιώ.

Κάνω την τελευταία μου επίσκεψη στα βουδιστικά προσκηνύματα. Δίπλα σε μια λίμνη βρίσκεται ο ναός του Δοντιού του Βούδα. Απάτη καλογερίστικη μου μυρίζει. Λες να προσκηνάνε κι αυτοί κανένα κοκκαλάκι που το βάφτισαν "δόντι του Βούδα"; Έλεος πια...

Αυτή η τάση του βουδισμού να ταυτίζει τη ζωή με την απόλυτη δυστυχία και τον πόνο και να θεωρεί "απελευθέρωση" την απόλυτη εξαφάνιση κάθε ίχνους μας, το σταμάτημα της αλυσίδας των διαδοχικών ενσαρκώσεων, με βρίσκει απόλυτα αντίθετο. Για μένα η ζωή είναι το πολυτιμότερο δώρο που δίνεται στον άνθρωπο μόνο μια φορά και πρέπει να την απολαύσει ως το μεδούλι. Χωρίς ενοχές, αναστολές και αναβολές. 

Τελικά, την καλύτερη θέση διατύπωσε ο πρώην διαδικτυακός μου έρωτας (είχα κι απ’ αυτόν, αμεεε):

"Μα δεν είναι υπέροχη η ζωή γενικά? Μένει να την παρατηρήσεις και να επιλέξεις τι θες να κρατήσεις και έχεις τρεις επιλογές... μπορείς να κρατήσεις τις καλές στιγμές και να μείνεις σε αυτές... μπορείς να κρατήσεις τις κακές και να μείνεις σε αυτές... και η τρίτη επιλογή είναι να κρατήσεις  και τις δυο... και τις κακές και τις καλές, να τις βάλεις σε ενα σακούλι να τις ανακατέψεις και κρυφοκοιτάζοντας εκεί μέσα να το κάνεις με χαμόγελο... σαν το χαμόγελο που έχουμε όταν τα μικρά παιδιά, μας "κλέβουν" τα γαριδάκια που συνοδεύουν την μπύρα".