Το τελευταίο της ζωής μου ταξείδιον (ΙΕ' - Ζω γιατί ακόμη δεν πέθανα! Τόσο απλό...)

Ξέχασα να σας πω ότι οι Γιαπωνέζοι έχουν μεγάλο κόλλημα με τους κήπους. Δε λένε "φυτεύω κήπο" αλλά "συνθέτω κήπο". Το βλέπουν σαν έργο τέχνης, σα να γράφεις κλασική μουσική!

Μεγάλη τρέλα έχουν και με τις ανθισμένες κερασιές. Τούτες δω οι κερασιές δεν βγάζουν φαγώσιμους καρπούς. Τα κεράσια είναι μικρά, στυφά, με μια σκληρή πέτσα σχεδόν κολλημένη στο κουκούτσι. Όλη η γοητεία της κερασιάς είναι στα μεταξωτά ασπρορόδινα λουλούδια της. Η ανθισμένη κερασιά, η χιλιοτραγουδισμένη Σακουρά, είναι το πανάρχαιο σύμβολο του ιαπωνικού πνεύματος.

Το Φούτζι είναι το ιερό βουνό της χώρας. Σαν τον δικό μας Παρθενώνα. Χαίρεσαι να το βλέπεις με τις ολάνθιστες κερασιές του.

Το άνθισμα των κερασιών αρχίζει απ' τον Μάρτη. Αλλά στα βορειότερα-ψυχρότερα μέρη της Ιαπωνίας ανθίζουν μέχρι και τον Ιούνιο. 

Υπάρχουν πολλοί φανατικοί λάτρεις του ανθισμένου δέντρου που ξεκινούν κάθε Μάρτη να ταξιδεύουν σιγά-σιγά προς το βορρά για να απολαμβάνουν για ένα τρίμηνο το ονειρικό θέαμα!

Δεν μπορούσα να φύγω απ' την Ιαπωνία αν δεν επισκεπτόμουν το νησί Οκινάουα, όπου ζουν οι μακροβιότεροι άνθρωποι στον κόσμο. Είναι κάτι σαν τη δικιά μας Ικαρία, που ο ειδικός τρόπος ζωής των κατοίκων της επιβραδύνει τη διαδικασία γήρατος.

Δεν θα πολυλογίσω. Οι άνθρωποι της Οκινάουα επιμένουν πως για να ζήσεις πολλά χρόνια πρέπει να έχεις κάτι που σε παθιάζει. Έναν ισχυρό λόγο ύπαρξης, έναν υψηλό και ευγενή στόχο. Αποφεύγουν την καθιστική ζωή αλλά και τη γυμναστική, έχουν ισχυρά δίκτυα αλληλοβοήθειας, ξυπνάν πολύ νωρίς το πρωί, γελάν και διασκεδάζουν ασταμάτητα, δεν απομονώνοται και είναι ιδιαίτερα κοινωνικοί. Και φυσικά ποτέ δεν γεμίζουν το στομάχι τους.

Δεν ξέρω αν όλ' αυτά θα μας κάνουν αιωνόβιους. Προσωπικά ρώτησα έναν παππού 108 ετών πώς κατάφερε και έζησε τόσα χρόνια. Και βρήκα την απάντησή του πολύ ειλικρινή: "Έζησα τόσο πολύ γιατί απλά δεν έτυχε να πεθάνω ως τώρα"!