Με τον Θρύλο στην Ευρώπη (Ε' - Ευτυχώς υπάρχει η μπάλα και οι πουτάνες!)

 

Απόψε παίζουμε στην Πορτογαλία με την ομάδα ενός ακόμα σπουδαίου λιμανιού, αυτή τη φορά του Ατλαντικού. Η Πόρτο είναι μεγάλη ομάδα. Απ' αυτές που και να χάσεις στο γήπεδό τους δεν τρέχει τίποτα. Αρκεί να μη σε διασύρει...

Ώρες-ώρες κάθομαι και σκέφτομαι πως η ζωή είναι όντως άδικη. Όταν ήμουν πιο νέος, το αίμα έβραζε κ.λπ. δεν είχα τα λεφτά να κάνω ταξίδια με τον Θρύλο στην Ευρώπη. Τώρα που λεφτά υπάρχουν (που έλεγε και μια ψυχή) πλάκωσαν οι κορωνοϊοί και τα χίλια κακά της μοίρας μας) και βλέπουμε τα ματσάκια στην τι-βι σαν τους παππούδες...

Τελικά, ο Θρύλος αποδείχθηκε ένας βασικός άξονας της ζωής μας. Αυτή η ομάδα μας πρόσφερε όλη την γκάμα των συναισθημάτων. Βέβαια, κυρίως είχαμε θριάμβους, μεγάλες χαρές και πανηγύρια. Αλλά υπήρξαν και μαύρες στιγμές, λύπες, απογοητεύσεις. 

Ο απολογισμός όμως είναι θετικός. Π.χ. δεν θα ήθελα να ήμουν βάζελος της τελευταίας 20ετίας. Πόση πικρά ν' αντέξεις πια!

Ο Θρύλος, λοιπόν, έκανε και κάνει πολλά για μας. Κυρίως βελτιώνει την καθημερινότητά μας. Μας κάνει να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι μας μέσα στη γενική μιζέρια και κατήφεια. 

Αλλά κι εμείς κάτι κάναμε για τον Θρύλο. Τι να πρωτοθυμηθώ. Τις ατέλειωτες ουρές για ν' αγοράσουμε ένα εισιτηριάκι? Τις ώρες που καθόμασταν στις κερκίδες υπό καταρρακτώδη βροχή ή θερμοκρασία κάτω απ' το μηδέν? Τους τσακωμούς με αντίπαλους οπαδούς? Τα κορίτσια που στήσαμε για να μην χάσουμε έναν αγώνα?

Το περασμένο Σάββατο τα κουτσοπίναμε σ' ένα καπηλειό με τον ψυχαναλυτή μου. Κάποια στιγμή η κουβέντα ήρθε και στο ποδοσφαιρικό μου οπαδιλίκι. Εκείνος έκανε την επίσημη διάγνωση που επιστημονικά είναι "νευρωτική μετάθεση ψυχαναγκαστικού τύπου - εξάρτηση από θεσμοποιημένα ομαδικά πρότυπα".

Μου το έκανε πιο λιανά. Η ζωή είναι σκληρή. Για κάθε άντρα η επιβίωση στην κοινωνία είναι μια μάχη. Ένας πόλεμος που κάθε αρσενικό μπαίνει να τον κερδίσει. Κι αυτή η ορμή εκπέμπει μεγάλο βαθμό οργής και έντασης. Που πρέπει κάπου να εκδηλωθούν. Να εκτονωθούν. Ως πολιτισμένα όντα που είμαστε αυτή η εκτόνωση δεν πρέπει να γίνεται με τρόπο ανεξέλεγκτο. Για να βρούμε τις ισορροπίες μας πρέπει να διοχετευτεί σε ένα πεδίο κοινωνικά αποδεκτής σύγκρουσης. Το ποδόσφαιρο είναι μια θεσμοποιημένη πάλη που λειτουργεί ως βαλβίδα ασφαλείας για την αντρική εκτόνωση.

Εγώ θα έλεγα πως χωρίς μπάλα και πουτάνες η ζωή μας θα ήταν μια κόλαση...