Αναμνήσεις απ' την "ελληνική νύχτα" (Β' - Μουνί ή φωνή?)

Θυμάμαι τα λεγόμενα "καλλιτεχνικά γραφεία" στα πέριξ της Ομόνοιας. Σατωβριάνδου-Σωκράτους-Μάρνη. Περισσότερο κέντρα σωματεμπορίας τα έλεγες. Κάτι απίθανοι τύποι, με σκοτεινό παρελθόν, ακόμα και παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, είχαν βρει τον εύκολο τρόπο να πλουτίζουν. 

Οι "επιχειρηματίες της διασκέδασης" από την επαρχεία, τέως βοσκοί, χασάπηδες κ.λπ, κατέβαιναν στην Αθήνα να διαλέξουν "πράμα" και να "ελέγξουν τα κρέατα". Και στο μικρό γραφειάκι του ατζέντη άρχιζε η πασαρέλα. Οι φιλόδοξες αρτίστες περνούσαν μπροστά τους με σούπερ μίνι, έξω πλάτες, στην κοινή θέα όλα τα κάλη... όλα για να κλείσει η δουλίτσα. Οι περισσότεροι διάλεγαν μουνί κι όχι φωνή.

Όταν τα "κορίτσια" βρεθούν στην επαρχεία, εκεί αρχίζουν τα δύσκολα, ιδίως για τις πρωτόβγαλτες.  Οι βίζιτες είναι υποχρεωτικές. Οι "καλοί πελάτες" , αυτοί που αφήνουν πολλά λεφτά στο μαγαζί, δεν μπορεί να φύγουν ανικανοποίητοι. "Πλερώνουμε κύριε", ακούς να σου λένε. 

Κι όταν κάποιος πάει να μονοπωλήσει ένα γκομενάκι, οι άλλοι διαμαρτύρονται... " Ρε καραγκιόζη, μαλάκες είμαστε εμείς που περιμένουμε? Το πουλί μας θα παίζουμε?". 

Όταν κάνεις κονσομασιόν πρέπει να είσαι πάντα χαμογελαστή και αδίστακτη. Τα μπουκάλια πρέπει ν' αδειάζουν και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να το πετύχεις. Ιδίως αν το 'θύμα" πάει τουαλέτα, το μπουκάλι θ' αδειάσει εν ριπή οφθαλμού. Οπότε πολλοί κρατιούνται να κατουρήσουν σπίτι τους! 

Η σωστή επαγγελματίας πρέπει να παραμυθιάζει τους πάντες. Να τους έχει στο περίμενε για να 'ρχονται κάθε βράδυ να τα ακουμπάνε. Φυσικά και θα πηδηχτεί. Αλλά αυτό πρέπει να το κάνει κρυφά ή να το καθυστερήσει όσο μπορεί. Γιατί άπαξ και πηδηχτεί χάνεται η αίγλη της στο κεφάλι του επαρχιώτη. Εκεί αξία έχει να σε πηδήξει κάποιος πρώτος. Μετά δεν έχει γούστο η φάση... 

Κάθε μια πρέπει να έχει τουλάχιστον πέντε καψούρια με την πάρτη της. Δηλαδή πέντε θύματα που προορίζονται για μεγάλο άρμεγμα. Αλλά το να παίζεις σε πολλά ταμπλό, να δίνεις αβέρτα υποσχέσεις αριστερά και δεξιά, έχει το ρίσκο του. Πολλοί παρεξηγούνται και ορισμένοι είναι ζόρικοι. Πολλές κοπέλες έχουν μαχαιρωθεί, ξυλοκοπηθεί ή βιαστεί. 

Ο μετρ του μαγαζιού, που ξέρει καλά τον ντόπιο πληθυσμό, αποφασίζει ποια θα ρίξει σε ποιον. Τα τεκνά είναι συνήθως άφραγκα και δεν έχουν τύχη. Αντίθετα με κάτι πιασμένους γερομπισμπίκηδες. "Ο άνθρωπος είναι πακέτο", λέει ο μετρ και εννοεί πως έχει γερό πορτοφόλι. Το μουνάκι θα του την πέσει αμέσως κι αυτός θα φουσκώσει από περηφάνια. Θα τη βγάλει την άλλη μέρα και βόλτα στην πλατεία για καφέ ή φαγητό. Έτσι, για να την επιδείξει. "Το μουνί αυτό είναι δικό μου. Σας την έφερα μπαγάσηδες. Εγώ είμαι ο μάγκας ο δυνατός"... 

Διευκρινίζω βέβαια πως όλ' αυτά αφορούσαν τη δεκαετία του '80, βαριά '90...