"Κάβος"! Αυτό ήταν λοιπόν το νέο μου πλοίο. Ο Θεός να το κάνει πλοίο δηλαδή. Θαλασσοδάρθηκα πολλά χρόνια. Αλλά, μα τη ναυτική μου τιμή, τέτοιο πλεούμενο δεν έχω ξαναδεί.
Το σουλούπι του ήταν απαίσιο. Μάλλον κάτι ακόμα χειρότερο από απαίσιο. Ήταν γελοίο. Εντελώς κουρελιάρικο. Χρώμα δεν διέκρινες. Έγδερνε την αποβάθρα με φοβερά τριξίματα. Λογικά θα έπρεπε να είχε μετατραπεί ήδη σε παλιοσίδερα. Απ' την εμφάνισή του καταλάβαινες αμέσως και ποια μεταχείριση επεφύλασσε η πλοιοκτήτρια εταιρεία στο πλήρωμα...
Τώρα θα κάνω μια παρένθεση και θα σας πω μερικά ναυτικά μυστικά. Τα πλοία είναι ζωντανά. Έχουν καρδιά και ψυχή. Και πολλά ακόμα που δεν τα 'χουμε ούτε εμείς οι άνθρωποι.
Έχω γνωρίσει πλοία που γελούσαν και χαχάνιζαν κάποια απογεύματα Κυριακής που εμείς οι ναύτες καθόμασταν στο κατάστρωμα και λέγαμε καλαμπούρια. Έχω δει πλοία να κλαίνε όταν στη βάρδια μας τους λέγαμε τα βάσανά μας. Κι άλλα να αυτοκτονούν μόλις μάθαιναν πως σκέφτονται να τα παροπλοίσουν...
Να ξέρετε πως το πλοίο δεν αγαπάει τον καπετάνιο. Γιατί ο καπετάνιος το κυβερνάει χωρίς να το γνωρίζει. Το πλοίο αγαπάει μόνο το πλήρωμα. Γιατί αυτό είναι ο μοναδικός και αληθινός του σύντροφος. Αυτός το καθαρίζει, το ομορφαίνει, το χαίδεύει. Εμείς οι ναυτικοί για πατρίδα έχουμε το πλοίο. Και για μάνα και πατέρα κι αδελφό. Και κολλητό που ώρες ατέλειωτες το ζαλίζουμε με τα δικά μας...
Το πλοίο μιλάει στο πλήρωμα αλλά ποτέ στους αξιωματικούς. Σε μας λέει θρύλους και παράξενες ιστορίες. Αυτές που ακούει από άλλα πλοία και ναυτικούς. Κλείνουμε παρένθεση...
Η ναυτολόγησή μου έγινε στο μιλητό. Μέσα σε λίγα λεπτά. Μου πετάν απ' το κατάστρωμα ένα καραβόσχοινο με δυο χοντρούς κόμπους. Το αρπάζω δυνατά, βάζω τα πόδια μου στα πλευρά του πλοίου κι από πάνω οι άλλοι να με τραβάνε. Κάποια στιγμή έφτασα στην κορφή και πήδηξα απ' την κουπαστή.
Και βλέπω ένα μέρος του πληρώματος!
Για να είμαι ειλικρινής ούτε κι εγώ είμαι άσσος της κομψότητας. Και στη συγκεκριμένη φάση έμοιαζα περισσότερο με κουρελή άστεγο. Αλλά αυτό που αντίκριζα δεν είχε προηγούμενο. Αυτό δεν ήταν πλήρωμα. Ήταν ένα τσούρμο λιγδιασμένων, ξεπατωμένων και ψειριάρηδων! Δίπλα τους έμοιζα με τον Αβραμόπουλο! Δραπέτες απ' τα κάτεργα να 'ταν, θα 'χαν καλύτερη εμφάνιση.
Με πήγαν στην κουκέτα μου. Δεν είχε ούτε στρώμα, ούτε μαξιλάρι ούτε κουβέρτα ούτε σεντόνι. Μόνο ένα κουλουριασμένο παλιόσχοινο για προσκέφαλο.
Ένας παλιός μου έκανε μια μικρή ξενάγηση στο πλοίο.
Μια καταπακτή οδηγούσε σε ένα βαθούλωμα που έμοιζε με πηγάδι. Εκεί απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος. Το πλήρωμα το λέει "πηγάδι της φρίκης". Κάποιοι παλιοί που το είδαν ορκίζονται πως εκεί βρίσκονται ανθρώπινοι σκελετοί. Και φυσικά η φαντασία οργιάζει.
Κάποιοι λένε για παράνομο δουλεμπόριο. Εκεί ξεχάστηκαν κρυμμένοι κάποιοι κακόμοιροι και βρήκαν φριχτό θάνατο. Άλλοι λένε πως ήταν ναυτικοί που διεκδίκησαν υπερωρίες μόλις το καράβι έπιασε λιμάνι. Ο καπετάνιος τους φυλάκισε στην τρύπα μέχρι να αποπλεύσουν, αλλά στο μεταξύ τους είχαν κατασπαράξει οι αρουραίοι κι έμειναν εκεί στα αζήτητα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου