Στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη, που ξεκαλοκαιριάζουμε παρέα! (Α‘)

 

Ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες

κι αναρωτιέται... υπάρχουν άραγε;

Ασπιδοφόρος ο ήλιος ανεβαίνει πολεμώντας

κι απ' το βάθος της σπηλιάς μια νυχτερίδα τρομαγμένη

Ο ποιητής ένα κενό...

Κανένα πλάσμα ζωντανό, τ' αγριoπερίστερα φευγάτα

ταξιδεύουν σαν άσπρα κουρέλια μέσα στο νου μας.

Ένας μεγάλος ήλιος, πιο μεγάλος κι απ' το φως

είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί.

Κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά, κι έγινε λίμνη η μοναξιά

και φάνηκες εσύ, ω Κίρκη, 

κι είδα τα στήθη σου γυμνά, τη μέση και τα γόνατα

(στήθος γυμνό ως τις φλέβες)

Πάλι το καλοκαίρι μού χαμογέλασε

κι ήμουν χαρούμενος εκείνο το πρωί

(Θε μου, πόσο χαρούμενος)

Μια νύμφη μάζευε τις έγνοιες μου

και τις κρεμούσε στα δέντρα.

 

Δέρμα μου ρυτιδιασμένο, σαν την κοιλιά του ελέφαντα,

με τα δαγκώματα των τροπικών στα χέρια

κι οι ποιητές τι να χρειάζονται

σ' έναν μικρόψυχο καιρό;

Πάλεψα με δυσκoλίες ανύπαρκτες

πέρασαν τόσα μπροστά μου και τίποτα δεν είδα.

Κι ο αέρας φυσάει χωρίς να με δροσίζει.

Άφησα να περάει ένα ποτάμι μέσα απ' τα χέρια μου

χωρίς να πιω μια στάλα....

Ήταν ωραία τα μάτια μου

μα δεν ήξερα πού να κοιτάξω.

Γι' αυτό ξαναμπαρκάρω με τα σπασμένα μου κουπιά

με λίγο φως απ' τα χρόνια μου τα παιδικά.

 

Φωτίζονται στο λιόγερμα σπασμένα ξύλα

από ταξίδια που δεν τέλειωσαν

το σώμα δεν ξέρει πια πώς ν' αγαπά

(και πάλι αυτό το μελτέμι ακονίζει

πάνω στα νεύρα μου ένα ξυράφι).

Μα τι γυρεύει η ψυχή μου ταξιδεύοντας;