Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες... (Γ’)

Είναι κάτι νύχτες που με βάζει ο διάολος να τριγυρίζω στις πιο κακόφημες γειτονιές της Αθήνας. Εκεί που κυριολεκτικά δεν ξέρεις τι θα βρεις μπροστά σου κάθε φορά που στρίβεις μια γωνιά. Υπάρχουν κάποια μέρη όπου σε χάνει κι η ίδια σου η μοίρα. Και συνεχίζεις με καινούργια μοίρα ή και με καθόλου μοίρα...

Προχθές, γνώρισα μία που έκανε τη σωστή διάγνωση: "Το κεφάλι σου", μου είπε, "είναι γεμάτο γυναικεία μαστάρια"! Δεν ένιωσα να με προσβάλει. Άλλωστε υπάρχουν κεφάλια με πολύ χειρότερη γέμιση. Ή και με καθόλου γέμιση. 

Μετά το σεξ, είχε όρεξη για κουβεντούλα.

- Σου άρεσε αυτό που κάναμε;

- Ναι...

- Λες ψέματα! Αν σου άρεσε θα το 'λεγες αλλιώς.

- Πώς δηλάδη; 

- Να, μ' ένα μουγκριτό... ή κάτι τέτοιο.

- ...

- Μ' αγαπάς λίγο;

- Ναι, βέβαια...

- Δεν μ' αγαπάς! Αν μ' αγαπούσες δεν θα λεγες "ναι, βέβαια", αλλά "δεν σ' αγαπάω λίγο αλλά πολύ!"

Κάτι τέτοιες γυναίκες σου βγάζουν την πίστη ανάποδα. Για ένα πήδημα πας και σε περνάνε από ανάκριση ΕΑΤ-ΕΣΑ!

Αλλά δεν είμαι πλέον για πολλά-πολλά. Πλησιάζω τα πενήντα πέντε. Κι αυτό, δυστυχώς, είναι το μόνο που με σιγουριά πλησιάζω...

Περπατάω σχεδόν τοίχο-τοίχο. Στο σημείο αυτό αν μου την πέσει καμιά συμμορία την έκατσα τη βάρκα. Έχω ήδη ξεγράψει το κινητό μου και το εικοσάευρω που κουβαλάω στην τσέπη. Το ρολογάκι δαν θα το πάρουν. Το αγόρασα στην Αθηνάς με 2 ευρώ...

Είναι Δευτέρα και σκέφτομαι το χαμένο σαββατοκύριακο. Πάλι λάθος διαχειρίστηκα το θέμα. Πέρασα όλο το Σάββατο μπεκρουλιάζοντας. Και την Κυριακή προσπαθούσα να ξεμεθύσω. Για να μπορέσω να παρακολουθήσω στοιχειωδώς το βράδυ τον αγώνα του Θρύλου...

Με πλησιάζει ένας μεσόκοπος αλήτης. Μάλλον για άστεγος μοιάζει. Θέλει να μοιραστούμε την μπύρα και το τσιγάρο του. Ήρθε στο παγκάκι που ξεκουραζόμουν και γούσταρε κολλητιλίκια.

"Φιλαράκι, ξέρεις κάτι;", μου λέει. "Τούτη την ώρα που εμείς καθόμαστε εδώ και ξύνουμε τ' αρχίδια μας, χιλιάδες γυναίκες αναστενάζουν επειδή δεν τα 'χουν!"...

Δεν απάντησα. Μετά από λίγη ώρα σιωπής, μου πρότεινε να πάμε μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό. "Εκεί όλο και κάποιο άστεγο γκομενάκι θα βρούμε. Άσε που είναι η ώρα που οι πρεζούδες κάνουν τα πάντα για ένα δεκάευρω!". 

Πού κατάλαβε ο μαλάκας πως έχω πάνω μου 20 ευρώ. Όσα ακριβώς χρειάζονται για ένα άγριο υπαίθριο γαμήσι με μια πρεζού. Από ένα δεκάευρω ο καθένας...

Δεν ξέρω γιατί δέχθηκα. Αλλά δέχθηκα. Δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε ένα υποψήφιο ψωλοθήκαρο. Φάτσα σκατά αλλά κορμάρα. Θυμήθηκα τον φίλο μου τον Λιγδιάρη που μου 'λεγε... "σκέπασε τη μάπα της με το Φως και δημιουργείς κόμματο εκ του μηδενός!". Για όσους δεν ξέρουν, το Φως είναι αθλητική εφημερίδα με το παλιό τεράστιο σχήμα, σαν τραπεζομάντηλο...

Στέλνω τον τύπο να πάει να κάνει τις διαπραγματεύσεις. Άλλωστε δικιά του ιδέα ήταν να ψαρέψουμε πρεζόνι. Πάει. Τους βλέπω να συζητάνε για μερικά δευτερόλεπτα. Και ξαφνικά ακούγεται μια απίστευτη στριγγλιά. Δυνατότερη κι απ' τις σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας. Τρέχω προς τα κει.

"Την έσφαξες ρε μαλάκα;"

Τίποτα δεν είχε συμβεί. Απλά η σκρόφα πρέπει να ήξερε από φωνές. Δεν είναι δυνατόν να μπήγεις τέτοια φωνή χωρίς να σου έχουν χώσει το μισό στιλέτο στην κοιλιά!

Αποφασίζω να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια προτού μαζευτεί η μπατσαρία...