Ο Γιάννης Νικολουδάκης διαλογίζεται καλοκαιριάτικα περί ... Σαντ και Νίτσε!

 

Εκείνος που φτάνει στο σημείο να αφαιρέσει μια ζωή έχει ήδη βιώσει τον "θάνατο" εκείνων των συναισθημάτων που τον συνέδεαν με την υπόλοιπη ανθρωπότητα, βάση της ενσυναίσθησης.

Ο σολιψισμός ή "απομονωτισμός" (εγωμονισμός - solipsism), η φιλοσοφία εκείνη που επεκτείνεται σ' έναν ευρύτερο τρόπο ζωής, τον οποίο συστηματοποίησε ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, αφορά την αντίληψη αυτή, βάσει της οποίας: "ο καθένας γεννιέται απομονωμένος και χωρίς καμία ανάγκη του ενός για τον άλλο". Λαμβάνοντας υπόψη την περαιτέρω διασάφηση, πως δηλαδή ο συγκεκριμένος τρόπος ζωής παρέχει μια ασφάλεια -ο άνθρωπος βρίσκει ασφάλεια στις συνθήκες της ελεύθερης ενστικτώδους ικανοποίησης-, ασφάλεια εμπρός στη θέα ενός χαώδους κόσμου, απρόβλεπτου και συχνά απάνθρωπου για το Ά-τομο, κατανοούμε με βιωματικό τρόπο, σε αρκετά ικανό βαθμό, το εν λόγω σκεπτικό...

Εντός της κοσμοθεωρίας αυτής, πέρα για πέρα υλιστικής, το μοναδικό "μεταφυσικό" στοιχείο το οποίο μας κάνει "κλικ" είναι: "η φωνή της Φύσης"! Η ίδια που ο Σαντ "προσωποποιεί" με μία λέξη-προσταγή: "Απόλαυσε"!! Λάβε εκείνο που -δικαιωματικά- σου ανήκει και φύγε...

Η υπακοή στη "φωνή" της Φύσης συναντάται και στον Νίτσε, ο οποίος μίλησε για την περίφημη "Βούληση για δύναμη" (ο Σαντ: "Βούληση για απόλαυση"). Ο "αναντίρρητος" και ο "αδυσώπητος" χαρακτήρας της "Τάξης" αυτής, η οποία ως ένας καινούριος "Θεός", ως μια νέα "Ειμαρμένη", προβάλλει, είναι ο ομφάλιος λώρος που ενώνει τους δύο προαναφερθέντες στοχαστές.

Ο "ελευθεριακός" (libertine) ζει κάτω από την "κατηγορική προσταγή" που του υπαγορεύει: "απόλαυσε". Από την άλλη η αντίστοιχη του Γερμανού φιλοσόφου "προδιαθέτει" για δύναμη.. Και οι δύο οραματίστηκαν έναν ανθρώπινο τύπο πέραν του συμβατικού καλού και κακού, υπεράνω του κοινωνικού συμβολαίου και των σχετικών νομοθεσιών που απορρέουν από αυτό...