Ο Σεφέρης έλεγε πως ... η ζωή είναι ψυχρή, ψαρίσια!

 

Γυμνή γυναίκα,

το ρόδι που έσπασε 

ήταν γεμάτο αστέρια.

Συλλογισμένο το στήθος σου

βαρύ μες στον καθρέφτη.

Η βάρκα κάνει κύκλους

κι ούτε ένας γλάρος...

Αργούν οι μέρες

βασανίζονται μες στα ρολόγια

Είδα τη ζωή μου

σα χορδή τεντωμένη

τυραννιέμαι απ' το δικό μου πουκάμισο

μήτε κι η σιωπή δεν είναι πια δική μου.

Βουλιάζει όποιος σηκώνει

τις μεγάλες πέτρες...

Βρεθήκαμε γυμνοί

πάνω στην ελαφρόπετρα.

Μια φλογέρα έπαιζε 

στα γυμνά σου πόδια.

Ο αέρας που φυσά δεν μας δροσίζει

κι ο ίσκιος μας κρύβεται στα κυπαρίσσια.

Στο στήθος μου η πληγή άνοιξε πάλι...

Θυμάμαι που μου λεγες...
"μάθε μου τη γλώσσα των δέντρων!"

Μα εγώ, εκτός απ' ένα μικρό πεύκο,

δεν έχω άλλη συντροφιά.

Άφησα να περάσει ένα ποτάμι

μέσα απ' τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιω ούτε μια γουλιά.

Ό,τι αγάπησα χάθηκε...

Ήταν ωραία τα μάτια σου

μα δεν ήξερες πού να κοιτάξεις.

Δεν ήξερα πού να κοιτάξω ούτε εγώ.

Τα δάχτυλά μου στο μαλακό χορτάρι 

βρήκαν τα δικά σου.

Τη ζωή που μας έδωσαν να ζήσουμε

τη ζήσαμε;

Ξαναμπαρκάραμε

με λίγο φως απ' τα παιδικά μας χρόνια

και τα σπασμένα μας κουπιά

ταξίδια που δεν τέλειωσαν

κορμιά που δεν ξέρουν πια

πώς ν' αγαπήσουν.

Οι στοχασμοί μου σαν τις πευκοβελόνες,

σου γράφω γράμματα

και τα ρίχνω στον αποχωρισμό

για να γεμίσει...

Δεχόμουν τα πάντα όπως έρχονταν

χωρίς ν' αλλάζω μες στην αλλαγή

κι εσύ χαμήλωνες τα μάτια σου

κι είχες το χαμόγελο που ανιστορούσαν ταπεινά

ζωγράφοι αλλοτινοί...

Αργά μιλούσες μπρος στον ήλιο

και τώρα είναι σκοτάδι.

Κι έλεγες πως η ζωή είναι ψυχρή...

ψαρίσια!

Ρόδο της μοίρας

γύρευες να βρεις να με πληγώσεις.

Κορμί μαύρο, μες στο λιοπύρι,

κορμί-καράβι μου, πού ταξιδεύεις;

Στο κορμί της όμορφης

κέντησα τη ζωή μου...