Ξεναγώ τον Τόμας Έλιοτ στη... Χώρα των Κάκτων!

Βόλτες σε μισοερημωμένους δρόμους 

βρόμικα καπηλειά 

σε μιας νυχτιάς φτηνά ξενοδοχεία.

Κιτρινη ομίχλη γλυστράει απ' την ταράτσα 

κάθεται στο φαλακρό σημείο 

στη μέση των μαλλιών μου.

 

 Μέτρησα τη ζωή μου με κουτάλια του καφέ

 και μεγάλα ποτήρια μπίρας 

άκουσα τις νεράιδες να τραγουδάνε μία-μία 

χασομέρησα στις θάλασσες με τα θαλασοκόριτσα... 

 

Η νιότη ήταν σκληρή, δεν είχε μεταμέλεια 

ληψές επιθυμίες, κομμένες θλίψεις 

κι ένα βάζο πασχαλιές στο γραφείο μου... 

 

Στο πάρκο με βλέπετε κάθε πρωί 

να διαβάζω ποίηση κι αθλητικές φυλάδες 

και να φυσάω τ' αποκαϊδια καπνισμένων ημερών...

 

Σφουγγίζω με το χέρι μου το στόμα και γελώ 

με λασπωμένα πόδια μπαίνω στο πρώτο καφενείο 

Έχασα το πάθος μου! 

Αλλά γιατί θά 'πρεπε να το κρατήσω; 

 

Ζωγραφίζω μιαν έρημη ακτή, 

σπηλιές γεμάτη και βγαίνουν από μέσα άνθρωποι... 

Δες, δες, κορίτσια! 

 

Περιπλανιέμαι πάντοτε σε μέρη παρδαλά 

σε κόλπα διάφορα του τρα-λα-λα 

ερειπωμένα γκαρσόνια που δεν έχουν τίποτα να πουν, 

υπάρξεις άβυζες υπό τη γη 

κάποιος μου ρίχνει φόβο με μια χούφτα σκόνη! 

 

Άστυ ανύπαρκτο,

 σκούρα ομίχλη, 

ώρα μενεξεδιά του δειλινού 

προσπαθώ να συνδέσω το τίποτα με το τίποτα! 

 

Νυχτερίδες με πρόσωπα βρεφών 

πυκνόφυτα κρησφύγετα 

χύτρες ανόσιων ερώτων κοχλάζετε στ' αυτιά μου... 

 

Άνθρωποι χωρίς μορφή, βαλσαμωμένοι, 

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά δίχως χρώμα 

χειρονομία χωρίς κίνηση 

χώρα του κάκτου! 

 

Ο κόσμος τελειώνει όχι μ' έναν πάταγο, 

αλλά μ' έναν λυγμό. 

Μερίδες αχόνευτες

 λέξεις ανείπωτες 

δρόμοι δυσνόητοι 

καμήλες πεισματάρισσες 

άσπρα πανιά στις θάλασσες... 

 

Ξωκκλήσι ερημίτη 

καιροί ύπουλοι 

θόρυβος χωρίς λαλιά, τροφή χωρίς γεύση 

παίρνω τα χειροκροτήματα όλων 

μα την αγάπη κανενός.

 

Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών 

τόπος της αέναης μοναξιάς 

φεύγω με το φτερούγισμα μιας νυτερίδας... 

Παραιτούμαι!