Ποιο θέλημα Θεού μας κυνηγάει;
Ποια μοίρα τραγική;
-γίναμε λάφυρο του ανέμου-
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτή τη γη
αδιάφορα κοιτάμε -παθητικά- τ' αστέρια.
Άλλος δεν ξέρει ότι υπάρχουμε
παρά αυτός που πατάει πάνω μας
καθώς διαβαίνει...
Ζοφερή νύχτα, το ξέρω πλησιάζεις.
Με ζητούνε τα νύχια σου
η ορμή μου η πρωινή πια δεν αντέχει.
Άσε τον κόσμο στη χαρά του
κι έλα ψυχή μου να σου πω
τραγούδι του θανάτου...
Παρέα με ποιήματα
του Κώστα Καρυωτάκη.
Ν' αναρωτιέμαι έμεινα
γιατί "θάνατος είναι τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα";
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου