Κώστας Καρυωτάκης: ο ποιητής της μελαγχολίας (Β')

 

Προσωπικά είμαι πολύ επιφυλακτικός με τους ποιητές, και γενικά τους ανθρώπους, που υπερπροβάλλουν τη μελαγχολία τους. Αν δεν μιλάμε για κατάσταση παθολογική, που χρήζει ιατρικής φροντίδας, η έντονα προβαλλόμενη μελαγχολία συχνά κρύβει μεγάλη δηθενιά.

Διαβάζοντας τον βίο του Καρυωτάκη, ειλικρινά δεν διακρίνω κάτι συγκεκριμένο που να μπορεί να τον οδηγήσει στην απελπισία. Ήταν λέει δημόσιος υπάλληλος και έκανε μια βαρετή και γραφειοκρατική εργασία. Ωραία. Και ποιος τον εμπόδισε να γίνει τσοπάνης, να δουλεύει μέρα-νύχτα, ή γεωργός να σκάβει τη γη από την ανατολή ως τη δύση;

Διαβάζω στα ποιήματά του για "χαμούς της νιότης" και "απέραντη πίκρα". Γράφει πως δεν βρίσκει πουθενά χαρά, η ζωή του φεύγει χωρίς καμία ικανοποίηση, γενικά τα βλέπει όλα μαύρα.

 Όμως, η ευτυχία και η δυστυχία είναι σε μεγάλο βαθμό απόφαση. Εξαρτάται από το πού εστιάζεις. Όταν πείθεις τον εαυτό σου πως όλα γύρω σου είναι εχθρικά, όταν αρχίζεις να φοβάσαι ως και τον ίσκιο σου και νιώθεις σαν κυνηγημένο αγρίμι, τότε κάπου έχασες τις ισορροπίες σου. 

Ο Καρυωτάκης μου θυμίζει ένα παραχαϊδεμένο παιδί που νομίζει πως η ζωή του χρωστάει τα πάντα. Κι αφού δεν του τα δίνει απλόχερα, αυτός έπρεπε να βυθιστεί στο απόλυτο χάος της απελπισίας. 

Βλέπει ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα και στο μυαλό του φέρνει μόνο τη ζωή που χάνεται και πάει! Έλεος ρε φιλαράκο...