Αχαμνούλης και λευκός στην αφρικανική τερατούπολη! (Α' - Η οδός Γερανίου, το Κολωνάκι της Αφρικής!)

 

Οι περισσότεροι από σας σχεδιάζετε τις διακοπές σας. Έστω και για λίγες μέρες. Όσες αντέχει η τσέπη σας. Αλλά ονειρεύεστε ένα μέρος ειδυλλιακό. Όσο γίνεται πιο ασφαλές και ονειρεμένο. Να ξεκουραστείτε, να χαλαρώσετε, να αποφορτίσετε.

Ε, εγώ σκέφτομαι εντελώς το αντίθετο. Αποφάσισα και ήδη σχεδιάζω να φύγω για διακοπές σε ένα τεράστιο λιμάνι της δυτικής Αφρικής. Όνομα και μη χωριό που λένε! 

Αλλά δεν θα περάσω στο ασφαλές περιβάλλον ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. Σκέφτομαι να το τερματίσω. Να κατέβω στα καταγώγια της πόλης. Να χωθώ στις τρύπες του λιμανιού, να γνωρίσω τρόπους ζωής που εμείς δεν φανταζόμαστε.

Με ρωτάτε αν φοβάμαι. Φοβάμαι και πολύ μάλιστα. Κάποτε δεν φοβόμουν. Δεν υπολόγιζα τους κινδύνους. Τώρα που μεγάλωσα υπολογίζω πλέον τα πάντα. Κι αυτό κάνει τη ζωή μου πιο δύσκολη.

Προσπάθησα να παρηγορήσω τον εαυτό μου: "Τι φοβάσαι ρε μεγάλε; Εδώ και 20 χρόνια περνάς τη μισή σου μέρα στο Γεράνι της Ομόνοιας. Τι χειρότερο θα ζήσεις;".

Έλα ντε; Αλλά μια κοπέλα που 'ρθε από κει κάτω με προειδοποίησε: "Φίλε, η Γερανίου είναι το Κολωνάκι του Λάγος"!

Τι να πω; Σίγουρα θα κινδυνέψω. Κάποιος μαστουρωμένος αράπης μπορεί να με κόψει φέτες και να με πετάξει στα βρομόνερα του λιμανιού να με φάνε τα ψάρια. Ίσως κάποια συμμορία να με ξεκοιλιάσει στην ψύχρα για να μου κλέψει ό,τι έχω. Ή και μόνο επειδή φοράω λευκό δέρμα...

Ελπίζω να τη γλιτώσω. Φυσικά θα λάβω και τα μέτρα μου. Φτωχικά ρούχα, χωρίς κοσμήματα κ.λπ., ύφος αδιάφορο. Θα εκμεταλλευτώ και την εξωτερική μου εμφάνιση. Είμαι μικρόσωμος και αχαμνούλης, κάθε άλλο παρά φόβο ή μίσος εμπνέω...

Μην ξέχναμε την ουσία της ζωής. Είναι μία μόνιμη μάχη για επιβίωση. Ίσως το ταξίδι αυτό να με ξανασυνδέσει με τα ουσιώδη. 

Αύριο φεύγω και θα σας γράφω...