Καλοκαιρινές αναμνήσεις (ΣΤ' - Οι πιο επικίνδυνες "αράχνες" έχουν ωραία βυζιά και υπέροχους κώλους!)

 

Παλιά τις διακοπές τις έβγαζα μ' ένα μίλκο κι ένα κρουασάν για πρωινό, το μεσημέρι τίποτα και το βράδυ μ' ένα δίπιτο σουβλάκι. Δεν νομίζω να έπαθα και τίποτα. 

Γμτ... δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς άρχισα να γίνομαι "μπάρμπας". Να ασχολούμαι περισσότερο με το πού και το τι θα φάμε, παρά με το πού, πώς και με ποιον θα περάσουμε! 

Νομίζω πως το αντρικό μυαλό είναι απλό, πρακτικό και γι' αυτό πιο φυσιολογικό. Οι γυναίκες μας βάζουν στο τρυπάκι της κυριλίλας και της επίδειξης...

Θυμάμαι πως τις καλύτερες διακοπές μου τις πέρασα ίσως στο πιο χύμα κάμπινγκ έβερ. Ούτε ένα δεντράκι να κάνει σκιά και πάντα φουλ σε κόσμο. Με τουρίστες απ' όλο τον κόσμο. Και περίμενες σε ατέλειωτες ουρές να κατουρήσεις, να κάνεις ντουζ κ.λπ. 

Την πέρασα κοτσάνι μάγκες μου. Αν είχα γυναίκα θα είχε γίνει γύπας να μου τρώει κάθε ώρα και στιγμή τα συκώτια. Σίγουρα όλα θα τις έφταιγαν, παντού θα βίωνε "παρακμή και τσιπιά". 

Α πα πα... μακριά απ' τις "αράχνες"! Γιατί αράχνες είναι οι γυναίκες. Χωρίς καν να το αντιληφθείς, υφαίνουν γύρω σου τον ιστό τους και ξυπνάς ένα πρωί και είσαι κάποιος άλλος. Έχεις γίνει σαν τα μούτρα τους. Μαλθακός, γκρινιάρης, όλα σου φταίνε, όλα τα μετράς με τη μόδα και την γκλαμουριά...

Το πόσο πολύ σε επηρεάζει μια γυναίκα το βίωσα σε κάποιες διακοπές στην Αντίπαρο. Γενικά, η τύπισσα ήταν ξινή και σπαστική. Έβρισκε κακόγουστα τα αστεία μου, αποκαλούσε "χοντράδες" τα πειράγματά μου, της κακοφαινόταν που συμπεριφερόμουν σαν παιδάκι, και, το χειρότερο, είχε ένα μάτσο φοβίες που μου τις μετέδιδε. 

Θυμάμαι ένα πρωί με ξύπνησε με τις τσιρίδες της... "Σε παρακαλώ, σώσε με, κάνει κάτιιιιι!".

Πετάγομαι αλαφιασμένος απ' τον ύπνο και προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε. Φυσικά και το μυαλό μου πήγε στα χειρότερα. 

Τελικά ένα χρυσομυγάκι είχε κάτσει στον ώμο της. Αλλά αυτή είχε εντομοφοβία. Νόμιζε πως όλα τα ζούμπερα του κόσμου είχαν σκοπό να μπουν στα μαλλιά της και να κάνουν φωλιά...

Έλεος δηλαδή...