Κάνοντας μόνος τον γύρο της Αμερικής (Β' - Άγιο είχα!)

 

Μετά τη δημοπρασία ζώων συνέχισα να οδηγώ προς την Ανατολή. Όπου έβρισκα διασταύρωση ακολουθούσα πάντα τον μικρότερο δρόμο. Επόμενο ήταν κάποια στιγμή να βρεθώ σε χωματόδρομο. 

Φυσικά ούτε σκέψη να γυρίσω πίσω. Οδηγώντας στο άγνωστο όλα είναι δυνατά. Κι απ' όλα τα κακά ίσως σε βρει το χειρότερο. Εμένα απλά μου έλαχε να υπερθερμανθεί η μηχανή και το φορτνάκι να βγει νοκ-άουτ. 

Πήρα μαζί μου τα κλειδιά, τα χαρτιά μου κι όσα λεφτά είχα, έσπρωξα όσο μπορούσα το αμαξάκι στην άκρη του δρόμου και συνέχισα με τα πόδια.

Ήμουν χαμένος στην ερημιά. Περπατούσα στη ζέστη πάνω από δύο ώρες χωρίς να φανεί ούτε ψυχή. Έβρισκα μόνο πεταμένες κονσέρβες και χρησιμοποιημένα προφυλακτικά. 

Από πάνω μου πετούσαν κάτι σμήνη πουλιών και πιο πίσω διέκρινα ένα πολύ μεγαλύτερο. Αετός ή γύπας; Να κυνηγούσε άραγε τα μικρά πουλάκια ή να περίμενε εμένα να πέσω κάτω;

Κάτι με παρακίνησε ν' αρχίσω να τρέχω. Λες και ήθελα να φτάσω κάπου γρήγορα. Δεν άργησα να εξαντληθώ. Ζαλιζόμουν. Βρήκα ένα δέντρο και ξάπλωσα στη ρίζα του σχεδόν λιπόθυμος. Ίσως να είχε έλθει το τέλος μου. Αλλά "ωραίο τέλος" σκέφτηκα. Χωρίς βία και πόνο. Απλώς θα λείωσω και θα εξαερωθώ.

Δεν ξέρω σε πόση ώρα άρχισα να συνέρχομαι. Κοίταξα μακριά στον ατέλειωτο δρόμο και είδα! Ένα αυτοκίνητο με πλησίαζε μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης. Μάλλον δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα μου...