Χθες το βράδυ ο Δάσκαλος μου έβαλε ένα "κοάν". Δηλαδή έναν γρίφο, που δεν έχει λογική λύση, αλλά τίθεται ως αφορμή προβληματισμού και διαλογισμού των μαθητών.
"Βάζουμε μια μικρή χήνα σε ένα μεγάλο μπουκάλι και αρχίζουμε να τη φροντίζουμε και να την ταϊζουμε. Η χήνα μεγαλώνει και παχαίνει και σιγά-σιγά γεμίζει όλο το μπουκάλι. Πλέον δεν μπορεί να βγει από το στόμιο του μπουκαλιού. Πρέπει να βγάλεις τη χήνα απ' το μπουκάλι αλλά χωρίς να το σπάσεις και χωρίς να σκοτώσεις το ζωντανό!"
Μιλάμε για μεγάλη σπαζοκεφαλιά. Έμεινα άυπνος δύο μερόνυχτα προσπαθώντας να βρω άκρη. Ξημερώματα της τρίτης μέρας έφαγα φλασία. Κάτι σαν φώτιση. Και συνειδητοποίησα πως το μπουκάλι είναι το μυαλό μου και η χήνα εγώ.
Έχω ταυτιστεί με το μυαλό μου. Κι έτσι είμαι εγκλωβισμένος. Έχασα την ιδιότητα του παρατηρητή. Βραχυκυκλώθηκα.
Πήγα τρέχοντας στον Δάσκαλο.
"Δάσκαλε, η χήνα είναι έξω απ' το μπουκάλι!"
"Ποτέ δεν ήταν μέσα. Κράτα την για πάντα έξω..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου