Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού...
Σε λίγες μέρες μπαίνω στα σαράντα έξι μου!
Δεν είν' και λίγα.
Κι απ' αυτά, σχεδόν τα τριάντα τα πέρασα τριγυρνώντας στα μπορντέλα της Αθήνας.
Καθισμένος σε φτηνούς, πολυκεριασμένους καναπέδες...
Να βγαίνει η τσατσά ή ο ομοφυλόφιλος και να προβάλλει το μενού.
"Πισωκολλητό, τσιμπουκάκι, καρεκλωτό..."
Και στο καπάκι να βγαίνει η πουτανίτσα, ημίγυμνη, να κάνει το ίδιο πάντα σκέρτσο, και ν' αποσύρεται στο δωματιάκι της με τα γυμνά πόστερ και τους εσταυρωμένους.
"Αυτή είν' η κοπέλα, θα περάσεις?"
Τώρα που κάνω έναν πρώτο απολογισμό της ζωής μου βλέπω πως ήμουν ο τύπος του άντρα που 'λεγε στη γυναίκα: "Γίνε πουτάνα όταν το θελήσω εγώ ο άντρας, κι απόδειξε πως δεν είσαι πουτάνα αν θες να σε παντρευτώ"...
Σκέφτηκα να γράψω ό,τι θυμάμαι απ' αυτά τα 30 χρόνια της μπουρδελιάρικης ζωής μου.
Σωκράτους, Αθηνάς, Μεταξουργείο, Πατησίων, Σόλωνος, Βάθη...
Ιστορίες αλλόκοτες και φριχτές.
Με νταβατζήδες, μαχαιρώματα, καυγάδες αλλά και... μπέσα, αυτοθυσία, ηρωισμούς.
Με παρακίνησε κι η φίλη απ' την Κόρινθο, ένα παράξενο μείγμα Πρίσκιλλας και Λαίδας...
Κι αποφάσισα να το κάνω μέσα από τούτο το μπλογκί.
Σε συνέχειες, με το πάσο μου, όποτε κεφάρω...
Να μεταφέρω στην οθόνη του υπολογιστή τις κουβέντες και το κλίμα των πορνείων...
Πολύ δύσκολο πράμα.
Γιατί τα λόγια των πορνών και του υπόκοσμου δεν γράφονται και δεν διαβάζονται.
Μόνο βλέπονται κι ακούγονται.
Χωρίς τις χειρονομίες, τις εκφράσεις του σώματος, την ένταση της ατμόσφαιρας, τα σημεία στίξης, τις αποχρώσεις της φωνής, δεν μπαίνεις εύκολα στο νόημα...
Εεε,καλημέρα καλό μου..ε,ένα πολύυ ωραίο πόστ...με ΠΟΛΥ ψυχή?θα'λεγε κανείς?ίσως...πο-λύ αλήθεια μέσα του...την αλήθεια όμως την ΑΛΗΘΙΝΗ της ζωής..όχι την αλήθεια τη φτιασιδωμένη,την τυλιγμένη στα χρυσά,ασημένια περιτυλίγματα που της βάζουν κάποιοι, την αλήθεια όπως είναι πραγματικά..κι όχι α υ τή που έχουν συνιθίσει κάποιοι να στην 'πασάρουν'σ αν το..'χρυσωμένο χάπι' που πρέπει να το πάρεις αλλά δ εν θέλεις επειδή έχει απαίσια γέυση και θα ξεράσεις) γιανά μ η σε πλυγώσουν δήθεν...την αλήθεια τη σκληρή,την άχαρη,που πολλές φορές έχει άσχημο πρώσοπο που ΔΕΝ θέλεις να το βλέπεις (και γυρίζεις τα μούτρα αλλού από αηδία που λέω κι εγώ πολλές φορές)...αλλά όμως τη πραγματική αλ ή θ ε ια...ε,και στο'χω πεί νομίζω ότι αυτό μου άρεσε πάντα σε'σένα,σε τούτο'δώ το μπλόγκ,και στα κείμενά του αυτή η ΑΛΗΘΕΙΑ που βγάζουν πάντα...που αυτό το συναντάς σε λίγους και σε λίγα πράγματα τώρα πια...οι στίχοι...'πνιγμένου καραβιού,σάπιο σανίδι,όλη η ζωή μου του χαμού'...συγκλονιστικοί και πονάνε πολύ...αλλά κι αυτοί πολύ αληθινοί...στης ψυχής το..παρακάτω στου μυαλού το παράπέρα...και αναμένουμε λοιπόν...καλημέρες,και φιλάκια...και έυχομαι να μείνεις τόσο αληθινός πάντα όσο είσαι και τώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μου..συγνώμη αλλά κόλλησε ο γμμένος ο μπλόγκερ (η πρώτη φορά είναι?) την ώρα που πήγα να στείλω το σχολιό μου κι αντί να μου το στείλει μία φορά..μου το'στειλε τρίς σβήσε αν θέλεις σε παρακαλώ τα δύο περιττά σχόλιά μου...φιλάκια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπότομη αλλαγή θεματολογίας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ’ τον Σωκράτη στην οδό Σωκράτους;
Ουφ επιτέλους
ΑπάντησηΔιαγραφήαχαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήκόλλησε κι εσένα ο μπλόγκερ φιλενάδα
τι πάθατε ρε κορίτσια;
ΑπάντησηΔιαγραφήεκστασιαστήκατε και στέλνετε τα σχόλια διπλά και τριπλά;
Ε,Ε Μ ΕΙΣ καλό μου? τι πάθαμε? η ο γαμό-μπλόγκερ που μας έχει,κάνει τα νέυρα σκοινιά από το πρωϊ σήμερα?... ε, μα πιααααααα....καλησπέρες...θυμωμένες...
ΑπάντησηΔιαγραφή