Στης ψυχής το παρακάτω, στου μυαλού το παραπέρα...

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι

όλη η ζωή μου του χαμού...

Σε λίγες μέρες μπαίνω στα σαράντα έξι μου!

Δεν είν' και λίγα.

Κι απ' αυτά, σχεδόν τα τριάντα τα πέρασα τριγυρνώντας στα μπορντέλα της Αθήνας.

Καθισμένος σε φτηνούς, πολυκεριασμένους καναπέδες...

Να βγαίνει η τσατσά ή ο ομοφυλόφιλος και να προβάλλει το μενού.

"Πισωκολλητό, τσιμπουκάκι, καρεκλωτό..."

Και στο καπάκι να βγαίνει η πουτανίτσα, ημίγυμνη, να κάνει το ίδιο πάντα σκέρτσο, και ν' αποσύρεται στο δωματιάκι της με τα γυμνά πόστερ και τους εσταυρωμένους.

"Αυτή είν' η κοπέλα, θα περάσεις?"

Τώρα που κάνω έναν πρώτο απολογισμό της ζωής μου βλέπω πως ήμουν ο τύπος του άντρα που 'λεγε στη γυναίκα: "Γίνε πουτάνα όταν το θελήσω εγώ ο άντρας, κι απόδειξε πως δεν είσαι πουτάνα αν θες να σε παντρευτώ"...

Σκέφτηκα να γράψω ό,τι θυμάμαι απ' αυτά τα 30 χρόνια της μπουρδελιάρικης ζωής μου.

Σωκράτους, Αθηνάς, Μεταξουργείο, Πατησίων, Σόλωνος, Βάθη...

Ιστορίες αλλόκοτες και φριχτές.

Με νταβατζήδες, μαχαιρώματα, καυγάδες αλλά και... μπέσα, αυτοθυσία, ηρωισμούς.

Με παρακίνησε κι η φίλη απ' την Κόρινθο, ένα παράξενο μείγμα Πρίσκιλλας και Λαίδας...

Κι αποφάσισα να το κάνω μέσα από τούτο το μπλογκί.

Σε συνέχειες, με το πάσο μου, όποτε κεφάρω...

Να μεταφέρω στην οθόνη του υπολογιστή τις κουβέντες και το κλίμα των πορνείων...

Πολύ δύσκολο πράμα.

Γιατί τα λόγια των πορνών και του υπόκοσμου δεν γράφονται και δεν διαβάζονται.

Μόνο βλέπονται κι ακούγονται.

Χωρίς τις χειρονομίες, τις εκφράσεις του σώματος, την ένταση της ατμόσφαιρας, τα σημεία στίξης, τις αποχρώσεις της φωνής, δεν μπαίνεις εύκολα στο νόημα...