ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑΣ (απ' τα ημερολόγια του Κώστα)

Η ψυχή η βαθιά αυτού του τόπου δεν είναι καν οι ανθρώποι του.

Είναι η φύση του, το ανάγλυφό του που τον περιστοιχίζει, τα μικροκλίματα που τον στολίζουν.

Αυτός κι ο πλούτος του, που άλλοτε μερεύει το πνεύμα σαν τη γη τη φρεσκονοτισμένη, άλλοτε αγριεύει σαν την ανταριασμένη θάλασσα να λυσάει αδιάκοπα στη μάχη με το βράχο.

Είναι αλήθεια, ο προτεσταντισμός κι οι φιλόσοφοί του νίκησαν πολλές και κρίσιμες μάχες τους τελευταίους δύο αιώνες.

Οφείλουμε πολλά στην μέθοδό του στην στοίχισή του, στην οργάνωση.

Έτσι οι πόλεις-κράτη της αναγέννησης δώσανε τη θέση τους στα κράτη και στη μεγαλύτερη προσπάθεια για συνεννόηση.

Η ψυχή του τόπου αυτού είναι η κοινότητα.

Εντός της γεννήθηκε η αλληλεγγύη, το δόσιμο, το ήθος.

Κι ας μην κατηγορούμε τους προγόνους μας για τοπικισμό. Η έντονη μορφολογία, το δέσιμο με τη γη, τη δική μας γη, αυτή που μας ταΐζει και την αγαπάμε, ήταν η αφορμή για κάποια από τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Ίσως και γι' αυτό  το νεοελληνικό κράτος, στην προσπάθειά του να ανασυνταχθεί μετεμφυλιακά, δημιούργησε το μεγαλύτερο έγκλημα.

Το τερατούργημα του λεκανοπεδίου.

Με ύψιστη παράπλευρη απώλεια το πνίξιμο της περιφέρειας.

Αργά αλλά σταθερά σταματήσαμε ν' ακούμε το θρόισμα απ' το πέρασμα της νεράιδας, το σούρσιμο τις νύχτες απ' τα παγανά.

Πάει πια ο μυστικισμός, η φύση θαλερή όσο άλλοτε αλλά άδεια, αγκαλιάζει πλέον τους επισκέπτες του σαββατοκύριακου.

Κανένα πακέτο διάσωσης, καμιά κοινωνική πρόνοια δεν θα γιάνει τη χαίνουσα πληγή και τους αλαλαγμούς του Πάνα, που πάνε πια, έσβησαν...