Λίγο πριν την 4η Σταυροφορία, η Αθήνα είχε κατορθώσει να της αποδοθεί ένα σπάνιο προνόμιο: ο βυζαντινός κυβερνήτης του βυζαντινού "Θέματος", που έδρευε στη Θήβα, δεν είχε δικαίωμα να εισέρχεται στην Αττική!
Απ’ αυτό και μόνο φαίνεται πόσο αποξενωμένοι ένιωθαν οι κάτοικοι της Αθήνας απ’ το επίσημο κέντρο εξουσίας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Όταν το 1205 η φράγκικη οικογένεια Ντε Λα Ρος ήρθε στην Αθήνα, οι κάτοικοι τους υποδέχθηκαν ως ελευθερωτές και σωτήρες.
Ο κατώτερος ορθόδοξος κλήρος αποδέχθηκε απολύτως ειρηνικά τον καθολικό Επίσκοπο και οι ηγούμενοι των δυο σημαντικότερων μοναστηριών της πόλης (Μονές Καισαριανής και Δαφνίου) δεν είχαν αντίρρηση να συνυπάρξουν με τους νεοφερμένους καπουτσίνους της Βουργουνδίας.
Μόνο ο τότε ορθόδοξος Μητροπολίτης Αθηνών, ο Μιχαήλ Ακομινάτος, εξορίστηκε στην Κέα.
Αλλά αυτός δεν ήταν καν Αθηναίος. Καταγόταν απ’ τις Χωνές της Μικρασίας.
Ήταν όμως ένας κληρικός που αγαπούσε ειλικρινά την παρηκμασμένη Αθήνα.
Της αφιέρωνε μάλιστα και ποιήματα!
Ένα έγραφε:
"Δυστυχής εγώ, ως νέος Ιξίων
αγάπησα την Αθήνα όπως εκείνος την Ήρα".
Φαίνεται απίστευτο, αλλά ο ορθόδοξος αρχιερέας προκειμένου να εκφράσει την αγάπη του για την πόλη χρησιμοποιεί ως πρότυπο Θεούς του Δωδεκάθεου!
Αυτή ήταν η Αθήνα, ακόμα και τον 13ο αιώνα...
Στην πόλη μας ποτέ δεν ευδοκίμησε ο θρησκευτικός φανατισμός, ο ανθενωτισμός, ο σκοταδισμός.
Αυτό έγινε αργότερα, επί Τουρκοκρατίας.
Τότε οι ορθόδοξοι καλόγεροι ξαναπήραν το πάνω χέρι, έγιναν κύριοι της μισής τουλάχιστον Αττικής, και βύθισαν τον τοπικό πληθυσμό στη δεισιδαιμονία και στις προλήψεις...
Είναι άραγε τυχαίο που η σχολική ιστορία περνάει στο ντούκου τα 251 χρόνια της φραγκοκρατίας στην Αθήνα;
Ε,εμ καλό μου..ο έλληνας ήταν από πάντα του από αρχαιοτάτων χρόνων,φωτεινό και λαμπερό πνεύμα!..ε,το'χουμε οι έ λλη νες!τι να κάνουμε?...μισούμε το σκοτάδι σε ό-λες του τις εκφάνσεις...και κυρίως το..σκοτάδι της ψυχής και του μυαλού..ε,άμα ζείς σε μια τόσο φωτεινή χώρα...λογικό είναι πιστέυω! ο Ιλισσός..αγαπημένο (πολύ)τραγουδάκι του Μάνου..(επίσης αγαπημένου..)...καλησπέρες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθούλα, έχω την ελπίδα πως η Αθήνα θα ξαναγίνει η πνευματική πρωτεύουσα του κόσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πραγματάκια που έχουν σχέση με τη θρησκεία και την παιδεία μας...
Όταν ξεπεράσουμε τον εθνοκαβλισμό, το ραγιαδισμό και τον καλογερικό σκοταδισμό (με τους δαίμονες και τις κολάσεις) θ’ αρχίσουμε να ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας...
Αθήνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρά της γης και της αυγής
Μικρό γαλάζιο κρίνο!
Κώστας
Ε,εμ...πό-σο δίκιο έχεις καλό μου! όπως και πά ντα άλλωστε..πολύ δίκιο λέμε...Κωστή μου..α υ τό ήταν η Αθήνα μας πρίν από κάποιες δεκαετίες! ίσως και πο-λύ πρίν από εμάς ακόμη-ακόμη...ε,μετά..κατήντησε κάτι άλλο..ή μάλλον την κατήντησαν κάποιοι ανεγκέφαλοι κάτι άλλο..που..άστο καλύτερα...ε,ελπίζουμε όμως να ξανά-γίνει κάποτε η..χαρά τη γής και το μικρό γαλάζιο κρίνο...
ΑπάντησηΔιαγραφήπρος το παρόν ... ας πληρώσουμε το χαράτσι που μας έχωσαν οι σύγχρονοι Χατζή-Αλήδες Χασεκήδες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ελληνικός λαός, ιστορικά και διαχρονικά εκρωμαίστηκε, εκχριστιανίστηκε και ειπε πρό της Αλώσεως:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάλιο τούρκικο σαρίκι παρά παπική τιάρα.
Δέν του επεβλήθη τίποτε...
Ήσαν οι επιλογές του λαού μας.
Όταν η πλειοψηφία των επισκόπων υπέγραψε ένωση μετα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στη σύνοδο Φεράρας και Φλωρεντίας το 1438-1439 ,η σύνοδος εκ των υστέρων απερρίφθη, λόγω δύο σημαντικών επισκόπων, μειοψηφήσαντες κατα τη σύνοδο καί λόγω λαϊκού μένους.
ΥΓ. Ο θρυλικός τότε αρχαιοελληνιστής Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων άνηκε στους ανθενωτικούς
Συνεπώς, η Τουρκοκρατία επήλθε ως λογική συνέπεια. Η πλειονότητα του λαού μας δέν ήθελε να διανοηθεί μία αυτοκρατορία με άλλη, χριστιανική πάραυτα, πίστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ιστορικό παράδειγμα της Νοτίου Ιταλίας είναι χαρακτηριστικό.
Η ένωσή της μετα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας μετά τη σύνοδο στο Μπάρι, τέλη του 11ου αιώνος οδήγησε στον οριστικό εκλατινισμό των νοτίων Ιταλών.
Οι ορθόδοξοι ιερείς αντικαθίστατο μετά θάνατον από λατίνους ιεράρχες, αυτό οδήγησε στον εκλατινισμό της λατρείας και σιγά-σιγά της γλώσσας τους ( καί χάρη στις ρωμαιοκαθολικές σταυροφορίες).
Οι σταυροφορίες ουδένα φιλελληνικό σκοπό είχαν. Μόνο καταστροφή και βαρβαρότητα επέφεραν καί σε εμάς καί στους αλλόθρησκους γείτονές μας.