Στο Γκουελίν το 'δα κι αυτό!
Μετά το βραδινό φαγητό κατεβήκαμε στο ποτάμι και περιμέναμε μέχρι να σκοτεινιάσει για τα καλά.
Τότε ανεβήκαμε σε μια σχεδία από χοντρούς κορμούς μπαμπού.
Πάνω της ένα μεγάλο καλάθι, μια καρέκλα επίσης από μπαμπού, και δυο δυνατά φώτα-πυροφάνια.
Ο ψαράς κρατούσε ένα μακρύ καλάμι που στις άκρες του ισορροπούσαν δυο μαυροπούλια-κορμοράνοι.
Όταν ανοιχτήκαμε στα βαθιά, τα δυνατά πυροφάνια τράβηξαν κοπάδια ψαριών.
Ο ψαράς αμέσως πέταξε στο νερό τους δυο κορμοράνους που το 'να τους πόδι ήταν δεμένο απ' το καλάμι με έναν δυνατό σπάγκο.
Τα πουλιά βούτηξαν στο νερό σαν τρελά.
Μόλις άρπαζαν στο ράμφος τους από ένα μεγάλο ψάρι, τ' αφεντικό τους τράβαγε τον σπάγκο, τ' άρπαζε με τα δυνατά του χέρια, τα κρατούσε πάνω απ' την καλαθούνα κι άρχιζε ν' αρμέγει το μακρύ τους λαιμό ώσπου το ψάρι έπεφτε μέσα...
Αυτό κράτησε περίπου τρεις ώρες...
Όταν βγήκαμε στη στεριά, διαπίστωσα πως εκτός απ' το ένα τους πόδι, οι κορμοράνοι ήταν δεμένοι και χαμηλά στο λαιμό για να μην καταπίνουν τα ψάρια!
Οι ψαράδες της περιοχής μάς είπαν πως τα πουλιά αυτά εκπαιδεύονται ειδικά για έναν περίπου χρόνο και μπορούν να ψαρεύουν για πάνω από 20 χρόνια...
τα καημένα τα πουλάκια
ΑπάντησηΔιαγραφή