Απόψε έχουμε μνημόσυνα...

Τέτοιες μέρες πέθαναν πάνω-κάτω οι δυο μου παππούδες, οπότε επιβάλλεται να τους κάνω ένα μικρό αφιερωματάκι, διακόπτοντας την κινέζικη ταξιδιωτική λογοτεχνία...

Ο συνονόματος μου παππούς, απ' τη γενιά του πατέρα μου,  ήταν αυτό που λέμε "βαριά σκιά".

Το αντίθετο με μένα, που 'μαι τσιριμπίμ-τσιριμπόμ.

Είχε πολλά παιδιά, ήταν κατσικοκλέφτης και καταδικάσθηκε επί Μεταξά σε καταναγκαστικά έργα στα οχυρωματικά έργα της Μακεδονίας και καπάκι εξορία στη Νιό.

Μετά έγινε κλαρίτης, επί Κατοχής στον εφεδρικό ΕΛΑΣ, μετά τη Βάρκιζα στη "Λαϊκή Αυτοάμυνα", στο δεύτερο αντάρτικο στο "Δημοκρατικό Στρατό" και, ως ήταν επόμενο, πέρασε απ' το Έκτακτο Στρατοδικείο Λαμίας, καταδικάσθηκε εις θάνατον και εκτελέστηκε.

Του αφιερώνω το πρώτο τραγουδάκι του Γενίτσαρη...

Ο πατέρας της μάνας μου, δεν ασχολήθηκε με τα πολιτικά.

Κι έτσι γλύτωσε το απόσπασμα.

Αλλά πήγε λαθρομετανάστης στην Αμερική, Νέα Υόρκη, μόλις τέλειωσε ο Πρώτος Παγκόσμιος.

Εκεί τον περίμενε η ελληνική μαφία...

Έψαχναν "νέο αίμα", που δεν ήταν σεσημασμένο απ' την Αστυνομία.

Καταλαβαίνετε τώρα... ήταν η εποχή της ποτοαπαγόρευσης και της... "μες στα κούφια μου τακούνια, ηρωίνη ως τα μπούνια"....

Για ξεκάρφωμα δούλευε γκαρσόνι σε ελληνικό εστιατόριο στο Μπρονξ.

Θυμάμαι που μας διηγιόταν ιστορίες με πελάτες αράπηδες που έμπαιναν στο μαγαζί, κάθονταν στην καρέκλα και κάρφωναν το μαχαίρι στο τραπέζι...

Ορκιζόταν ο παππούς μου πως δεν έκανε φυλακή.

Αλλά εγώ δεν τον πίστευα...

Του αφιερώνω το δεύτερο τραγουδάκι.