Τα νιάτα μου τα κομμουνιστικά τ’ αλήτικα... (Α')

Πρωτόρθα στην Αθήνα το 1979.

Και γράφτηκα στην πρώτη Γυμνασίου στο Πρώτο Γυμνάσιο-Λύκειο Βύρωνα, πίσω απ’ τον λόφο της Ανάληψης, το επονομαζόμενο τότε και "κόκκινο σχολειό"!

Δωδεκάχρονα παιδιά ήμασταν, δεν ξέραμε τίποτα από μαρξισμό-λενινισμό, απλά θέλαμε κάπου ν’ ανήκουμε, να ’χουμε παρέες να βγαίνουμε και να τη σπάμε στο γυμνασιάρχη μας το θεολόγο, Θεός σχωρέσ’ τον...

Μπήκα με δυο κολλητούς στην ΚΝΕ, αλλά εμείς είχαμε άλλη ψυχοσύνθεση.

Τότε η ΚΝΕ ήταν παρθεναγωγείο.

Ο Φαράκος, άλλος μακαρίτης κι αυτός, είχε επιβάλει στην οργάνωση μια αυστηρή ηθική.

Έπρεπε να είμαστε διαβαστεροί, να μην ξενυχτάμε, να μην πίνουμε, να μην ακούμε αμερικάνικη μουσική, να μην γκομενίζουμε ασύστολα!

Λες κι ήμασταν σε οικοτροφείο παραθρησκευτικής οργάνωσης.

Όμως εγώ με τους δυο κολλητούς είχαμε άλλα ενδιαφέρντα.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μας τράβαγε το περιθώριο κι ο υπόκοσμος.

Περνάγαμε όλα τα απογεύματα στο Μοναστηράκι και στην Αθηνάς, καθόμασταν σε καταθλιπτικά καφενεία και γνωριζόμασταν με παπατζήδες, φυλακόβιους, χασικλήδες, πουτάνες.

Ήμασταν σεβαστικά παιδιά και δεν βγάζαμε γλώσσα ούτε το παίζαμε κάπως.

Μας άρεσε μόνο να καθόμαστε παραδίπλα και ν’ ακούμε τις παράξενες ιστορίες τους.

Κι εκείνοι, για να μας κουρντίζουν περισσότερο, έβαζαν σάλτσα και παραφούσκωναν τα "κατορθώματά" τους, και φχαριστιόντουσαν που ’χαν πρόθυμο και νεανικό ακροατήριο.

Κανείς ποτέ δεν μας ενόχλησε ούτε μας πείραξε.

Σα να ’μασταν υπό την άτυπη προστασία τους.

Όσο ξεψαρώναμε ξανοιγόμασταν και περισσότερο.

Ήρθαν και τα ζάρια, να και τα τσοντάδικα της Ομόνοιας, ξενύχτια στις ταβέρνες με τα βαρέλια πάνω απ’ τα κεφάλια μας, η κρεαταγορά, τα πατσατζίδικα, τα σουλάτσα στα μπουρδέλα του Μεταξουργείου, τακτικοί θαμώνες στα βρωμοξενοδοχεία ημιδιαμονής στο σταθμό Λαρίσης...

Στα δεκατρία μας ανακαλύψαμε και του Ψυρρή.

Τότε καμιά σχέση με το σημερινό κυριλίκι.

Συχνάζαμε σ’ ένα "ύποπτο" μαγαζί, "στου Μήτσου" το ’λεγαν, στην οδό Ναυάρχου Αποστόλη, λίγο πιο πέρα από κει που πίναμε τις ρακές μας με τον Κώστα τον Αραβανή τις προάλλες.

Όπως καταλαβαίνετε, η Οργάνωση δεν συμφωνούσε με τις γνωριμίες μας.

Δεν θυμάμαι αν μας έδιωξαν ή εμείς φύγαμε πρώτοι.

Αλλά το 1981 έφυγα για Ζωγράφου, ξέκοψα απ’ τους δυο κολλητούς, την ΚΝΕ και του Ψυρρή και ξανάγινα μαθητής...