Έτσι με μάθαν!

Κάπου στην άκρη του μυαλού μου

πάντα υπήρχε η υποψία:

"κάτι δεν πάει καλά με μένα"...

Και μια μέρα

η υποψία έγινε βεβαιότητα,

κι άνοιξα το κεφάλι μου

κι είδα το μυαλό μου

και τρόμαξα!

Ήταν γεμάτο "πρέπει",

πολλά "πρέπει", όλο "πρέπει".

Ακόμα και πριν γεννηθώ

με μάθαιναν πως "πρέπει"!

Κι απ’ όλα τα "πρέπει"

ένα ξεχώριζε

κι ήταν πάνω σε θρόνο ολόχρυσο,

βασιλικό:

"Πρέπει να ’μαι ένας φαλλός!".

Πάντα ένας φαλλός εν στήσει.

Για την οικογένεια,

την πατρίδα,

το στρατό!

Πάντα, για όλ’ αυτά

και για πολλά ακόμη

έπρεπε να ’μαι ένα φαλλός εν στήσει.

Η μοίρα μου όλη ένας φαλλός ορθωμένος!

Το αιδοίο -έτσι με μάθαν-

σέβεται, υπακούει, υποκύπτει

μόνο εν στήσει σαν είναι ο φαλλός!

Το πέος μου, η δύναμή μου!

Κι η γυναίκα...

απλά ένα αιδοίο.

Μπροστά στο πέος ένα δέος!

Έτσι με μάθαν...