Στο κορίτσι της Φοιτητικής Εστίας Ιλισίων (Ο Χωρισμός)

Στην τσέπη μου βρήκα

μικρά κοχύλια του γυαλιού,

της χθεσινής μας έκστασης

ανάμνηση.

Σχεδόν αγγίζω το Χωρισμό,

λέξεις άπιαστες,

μορφασμοί πικρού ονείρου...

Μες στα Ιλίσια σ’ αποζητώ

λευκής μνήμης απόμακρο φως.

Η πίκρα του Χωρισμού

και μαύρα πουλιά βολοδέρνουν γύρω μου...

Στάλες σιγανής βροχής

στο διψασμένο μου στόμα,

κι εγώ...

της πολύβουης πόλης

εραστής παντέρημος.

Προσδοκίες ατέλειωτες,

ολόστεγνα χείλη,

το νερό γλυφό

στεγνώνει στο στόμα μου...

Χθες, δίπλα σου,

άφθαρτες ώρες του πάθους

μακραίνουν στου χρόνου την αδιαφορία.

Πελάγου αύρα ανέδυδες,

μυστική της ψυχής μέθη.

Ακτίνες ζεστές του ήλιου ήσουνα

που θέριευαν ξυπνημένους πόθους

στο στόμα φέρνοντας

γεύση αγάπης...

(Άξιζε να κρατήσουν

το άνθος της αγάπης

τα χέρια που το μάδησαν;)

Επιπόλαιη νιότη,

απ’ τους φοιτητικούς

συνεπαρμένη οίστρους

αναπάντητο άφησες 

της ψυχής μου το κάλεσμα...

Και τώρα...

συντροφιά μου οι άδειες ώρες.

Θλιμμένης προσμονής

χαμένου παράδεισου

μοναχικές νύχτες.

(Αύριο, στον ήλιο, στο φως

λευκές ιέρειες θα με θωπεύσουν

στο λόφο των Μουσών...)