Ένας γκρεμός περιμένει τον Πατριάρχη...

Για να μην είμαστε μονόπλευροι, ας πούμε και μερικά καλά για τους Αγιονορείτες μοναχούς.

Υπάρχουν πράγματι αρκετοί που θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο να μιλά, να συμβουλεύει, να στηλιτεύει, να λύνει προβλήματα άλλων, ν’ ασκεί επιρροή στον κόσμο.

Οι περισσότεροι από δαύτους έχουν αποσυρθεί στα Καρούλια και στα Κατουνάκια (βλάχικη λέξη που σημαίνει "στρατόπεδα").

Ζουν σαν ακροβάτες, απαλλαγμένοι απ’ το φόρτο της καθημερινής υλικής μέριμνας.

Συνάντησα τυχαία έναν τέτοιο. Μιλάει ρούσικα. Μετά από 20 χρόνια νταραβέρια με Ρωσίδες, μπορώ και συνεννοούμαι μαζί του. 

"Σλάβα μπόκου"! Δόξα σοι ο Θεός...

Δεν συμφωνώ με τις ασκητικές του ακρότητες, αλλά σέβομαι τις επιλογές του...

Οι πραγματικοί Άγιοι προτιμούν την αφάνεια. Δεν κοινοποιούν τα χαρίσματά τους, δεν καλλιεργούν προσωπολατρίες, δεν σε φωνάζουν με τ’ όνομά σου πριν καν σε γνωρίσουν...

Συνάντησα ασκητές που απαγορεύουν σε αφελείς προσκυνητές να διαδίδουν "θαύματα" και "προφητείες" τους.

Αποποιούνται το ρόλο του κοσμοδιορθωτή.

Δυστυχώς υπάρχουν και πολλοί ματαιόδοξοι.

Ορισμένοι έχουν κυριευθεί απ’ το πάθος του θρησκευτικού φανατισμού. Ο "ζηλωτισμός" είναι απ’ τις πιο επικίνδυνες παγίδες των Αγιορειτών.

Γνώρισα έναν συμπαθή μοναχό, αλλά τυφλωμένο απ’ τον ζήλο του.

"Να, εδώ ήθελα να ’χα τον πατριάρχη Βαρθολομαίο", μου λέει. "Θα του ’δινα μία να πέσει στο γκρεμό να σωθεί η Ορθοδοξία"!

Απομακρύνομαι τρέχοντας.

Δεν θέλει και πολύ ο τρελός να νομίσει πως είμαι ... τσιράκι του Βαρθολομαίου.