Για μένα "Ολυμπιακός" δεν είναι ούτε οι Γουλανδρήδες ούτε οι Κοκαλιάρηδες ούτε οι Μαρινάκηδες. Χεσμένους τους έχω όλους αυτούς...
Για μένα "Ολυμπιακός" είν’ οι χωματόδρομοι πίσω απ’ το εργοστάσιο του Παπαστράτου.
Είν’ οι κολλητοί μου απ’ τα Μανιάτικα, που μπορεί τώρα να ’χουν γίνει Χρυσαυγίτες, αλλά τότε ήμασταν δεμένοι σαν αδέλφια, γιατί είχαμε μετρήσει ο ένας τη μπέσα του άλλου.
"Εσείς οι κομμουνιστές είστε άρρωστοι, βάζετε πάνω απ’ όλα το Κόμμα", μού ’λεγαν. "Ενώ για μας, και το ξέρεις, πάνω απ’ όλα είν’ οι φίλοι! Δεν θα πουλήσουμε τους φίλους μας επειδή το λέει ο Βασιλιάς. Να πάει να γαμηθεί. Κατάλαβες τώρα ποια είν’ η διαφορά;".
Για μένα "Ολυμπιακός" είν’ τα ζεϊμπέκικα, τα αντρίκια φερσίματα του αποχωρισμού, οι όρκοι φιλίας μες το μεθύσι.
Τα ’χαμε όλα κοινά. Μόνο τις γκόμενες δεν είχαμε κοινές, γιατί απλά δεν είχαμε γκόμενες.
Πηγαίναμε στη Θύρα 7 τουλάχιστον δυο ώρες πριν τον αγώνα. Ένα ραδιοφωνάκι έπαιζε βαριά λαϊκά και κάποιοι έψηναν κρέατα σε αυτοσχέδιες ψησταριές.
Όταν έβγαιναν στο χόρτο οι παίχτες μας, στα πρόσωπά τους βλέπαμε τους Ρομπέν των Δασών και των Κατατρεγμένων. Σε λίγο αυτοί θα αποκαθιστούσαν όλες τις αδικίες του κόσμου. Η Κοκκινιά θα ’παιρνε εκδίκηση απ΄ το Κολωνάκι...
Μόλις έπεφτε η νύχτα, οι φωτεινές επιγραφές στα μπαρ και στα καμπαρέ της Τρούμπας άναβαν.
"Ολυμπιακός" ήταν οι ναύτες κι οι φαντάροι που μπαινόβγαιναν στα "σπίτια".
"Ολυμπιακός" ήταν τα "κορίτσια" που μόστραραν τα κάλλη τους μασουλώντας λιόσπορο...
"Ολυμπιακός" ήταν τα μπουρδελιάρικα δωμάτια που φωτίζονταν μ’ ένα πορτατίφ. Δίπλα στο κρεβάτι μια λεκάνη, μια πετσέτα και μια κανάτα νερό μ’ ένα αντισηπτικό στόματος. Μ’ αυτό έκαναν γαργάρες οι πουτάνες μετά από κάθε "ολοκληρωτικό τσιμπουκάκι"...
Στους καφενέδες μιλούσαμε μόνο για Ολυμπιακό και για κανένα γκομενάκι. Μέχρι εκεί. Τ’ άλλα μας ζάλιζαν.
Για μένα "Ολυμπιακός" ήταν η Νατάσα, ζωντοχήρα απ’ τα 25. Μ’ ένα παιδί, φεμινίστρια και κομμουνίστρια.
Αυτή με ξεπαρθένεψε.
Η μοναξιά την έκανε "πόρτα ανοιχτή". Μ’ έβαλε στη ζωή της και μου ’μαθε τα κόλπα που της είχε δείξει ο πρώην άντρας της, ο ναυτικός.
Όταν με είδε να διαβάζω "Φως των Σπορ" με αποπήρε: "Το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού"!
Η αλήθεια ήταν πως είχα χωθεί στο μουνί της. Αλλά βρήκα τη δύναμη να της το ξεκαθαρίσω: "Δεν θα ξεκόψω από δυο πράγματα, τους φίλους μου και τον Ολυμπιακό".
Η Νατάσα γνώριζε το προλεταριάτο μέσα απ’ τα βιβλία.
Δώσαμε ραντεβού σ’ ένα ουζερί στη Δραπετσώνα.
Οι εργάτες, οι "αρχάγγελοι που είν’ επιφορτισμένοι με την αλλαγή του κόσμου" ήταν μπροστά της, με πρόσωπα τσακισμένα απ’ τη δουλειά και βλέμματα χαμηλωμένα απ’ το βάρος της ζωής.
Τους είδε κι απογοητεύτηκε.
Για μένα, κι αυτή η απογοήτευση είναι "Ολυμπιακός"...
θες να πεις πως οι Χρυσαυγίτες είναι άνθρωποι εμπιστοσύνης;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να πω πως το Κόμμα (ένα είν' το Κόμμα) δημιουργεί ψυχολογικά εξαρτημένους και άφιλους οπαδούς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕεε,εμ...καλημέρες...και τέτοια πόρωση πια με τον..Ολυμπιακό?..ε,εμ...έχουμε πεί ότι ΔΕΝ είναι καθόλου μα καθόλου καλό να πορώνεται κάποιος καθότι στο τέλος από την πο-λύ πόρωση καταντά ανεγκέφαλος,φυτό...κλπ,κλπ...και μπλά,μπλά,μπλά μη λέμε συνεχώς τα ίδια...και καταντάμε βαρετοί...κατά τ'άλλα το ποστάκι πο-λύ ωραίο και πολύ αληθινό όπως πάντα...καλημέρες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμιά φορά. Αθούλα, η "πόρωση" μεταλλάσσεται σε "τρόπο ζωής"...
ΑπάντησηΔιαγραφή