Είναι σκληρή του μούτσου η ζωή - Ναυτικές ιστορίες (Α’) Ο "ελληνικός τρόπος"!

Μόλις έπιασαν Περαία έτρεξε στο σπίτι της Κικής. Την είχε γκόμενα απ’ την τρίτη Λυκείου.

Φάγανε σ’ ένα ταβερνάκι στο Κερατσίνι, ήπιανε τα κρασάκια τους, τα κουβέντιασαν...

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα την ανέβασε στη βέσπα και γύρισαν στα Λεμονάδικα. 

Το ξενοδοχείο ήταν ένα παλιό δίπατο. Οι σκάλες ξύλινες, έτριζαν σε κάθε βήμα.

Οι πελάτες κάτι ξέμπαρκοι ναυτικοί, λιποτάχτες του ναυτικού κι επαρχιώτες που ψώνιζαν γυναίκες απ’ τα καμπαρέ της Νοταρά.

Η Κική κοίταζε τρομαγμένη γύρω της.

"Γιατί με έφερες εδώ;", τον ρώτησε.

Εκείνος την έσπρωξε μαλακά στο δωμάτιο.

Την άρπαξε, της έβγαλε το τζιν, την έσπρωξε στο κρεβάτι μπρούμυτα κι έπεσε πάνω της.

Η Κική ένιωσε σαν να τη σφάζουν. Αλλά δεν ούρλιαξε. Απλώς δάγκωσε δυνατά το μαξιλάρι.

Εκείνος μόλις τέλειωσε έγειρε δίπλα της.

Η Κική δεν κουνήθηκε. Μόνο τον ρώτησε: "Έτσι έμαθες στα λιμάνια;".

Δεν της απάντησε. Σε λίγο τον πήρε ο ύπνος. Η Κική σηκώθηκε, μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε.

Σαν ξύπνησε, δεν την είδε δίπλα του. Κατάλαβε.

Πήγε σπίτι της και βρήκε την πόρτα κλειδωμένη. Έγραψε ένα σημείωμα "Ήμουν μεθυσμένος, σχώρα με, σε περιμένω στο καφενεδάκι απέναντι", και το ’ριξε κάτω απ’ τη χαραμάδα.

Αγόρασε τον "Γαύρο", αλλά δεν είχε όρεξη να διαβάσει. Σκεφτόταν συνέχεια την Κική.

Σίγουρα θα τον δεχόταν πίσω. Άλλωστε δεν είχε κι άλλη επιλογή. Μπορεί να ’λειπε καιρό στα καράβια, αλλά μήνας έμπαινε μήνας έβγαινε το εμβασματάκι το λάμβανε η Κική. 

Την παρθενιά της την είχε χάσει απ’ τα δεκαεφτά, είχε γνωρίσει κάμποσους άντρες κι ήξερε πως όλοι ίδιοι είναι. Μ’ αυτόν έτυχε να "κολλήσει", τα δικά του χούγια έπρεπε να συνηθίσει...

Η Κική δεν ήρθε τελικά, αλλά αυτός δεν είχε ούτε όρεξη ούτε και χρόνο να την κυνηγήσει.

Την άλλη μέρα μπάρκαρε.

Μόλις το γκαζάδικο άφησε πίσω του τη Σαλαμίνα, του ξανάρθαν στο μυαλό τα λόγια της Κικής: "Γιατί με πήγες σ’ αυτό το ξενοδοχείο; Πουτάνα είμαι; Γιατί δε με σεβάστηκες; Και τι ήταν αυτό που μου ’κανες;".

Είχε δίκιο. Σαν πουτάνα της φέρθηκε.

Όμως τόσους μήνες στα καράβια ξεσπούσε, όπως οι περισσότεροι, στον καμαρότο.

Το ήξερε πως του είχε γίνει βίτσιο κι αρρώστια. Είναι πιο εθιστικό κι απ’ την πρέζα.

Γι’ αυτόν δεν υπήρχε πλέον μουνί...