Η Άθη η Ρεμπέτισσα στα νύχια των Γερμανοτσολιάδων!

Το 1943 η πλάστιγγα έδειχνε να γέρνει σε βάρος των Γερμανών: μάχη του Στάλινγκραντ, νίκη των Συμμάχων στη βόρεια Αφρική, συνθηκολόγηση Ιταλίας...

Σ’ όλες τις κατεχόμενες χώρες άρχιζαν οι πάντες να κάνουν σχέδια για την "επόμενη μέρα".

Στις 11 Γενάρη του ’44 τέσσερα σμήνη εγγλέζικων αεροπλάνων κάνουν επιδρομή στον Πειραιά και βομβαρδίζουν το λιμάνι. Η Άθη έζησε το γεγονός από κοντά και σκάρωσε ένα δίστιχο:

Μπόμπες πολλές ερίξανε μέσα στο τελωνείο

και τον Περαία κάνανε σωστό νεκροταφείο.

Με τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας πολλοί Ιταλιάνοι παρέδωσαν τον οπλισμό τους στον ΕΛΑΣ κι ορισμένοι κατατάχθηκαν στις τάξεις του. Το αντάρτικο άρχισε να φουντώνει.

Ταυτόχρονα κι οι Γερμανοί με τους συνεργάτες τους Ταγματασφαλίτες σκλήραιναν κι αυτοί τη στάση τους.

Η φουστανέλα και τα τσαρούχια που φορούσαν τα Τάγματα Ασφαλείας μετατράπηκαν από σύμβολα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε σύμβολο δοσιλογισμού και προδοσίας.

Απ’ το Μάρτη του ’44 Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες επιδίδονται σε αλλεπάλληλες επιδρομές στις ΕΑΜοκρατούμενες εργατικές και προσφυγικές συνοικίες της Αθήνας. Βύρωνας, Καισαριανή, Καλογρέζα, Δουργούτη, Κατσιπόδι...

Στις 17 Αυγούστου έγινε και το μεγάλο μπλόκο της Κοκκινιάς, του "μικρού Στάλινγκραντ" όπως την έλεγαν τότε την περιοχή.

Κύκλωσαν όλη τη συνοικία και μάντρωσαν στην πλατεία της Οσίας Ξένης όλους τους άντρες από 14 έως 60 ετών. Μεταξύ τους και η Άθη η Ρεμπέτισσα, που έτσι κουτσαβάκι που ήταν την πέρασαν για άντρα! Να πως περιγράφει η ίδια το γεγονός σ’ ένα τραγουδάκι της:

Ένα γλυκό ξημέρωμα βαράγαν οι τσολιάδες

τα σπίτια μας μπλοκάρανε με τους Γερμαναράδες.

Πρωί-πρωί πηγαίναμε όλοι για τη δουλειά μας

και οι τσολιάδες φώναζαν βουρ! για την Κοκκινιά μας.

Στο δρόμο που πηγαίναμε για την Οσία Ξένη

απ’ τη γωνιά που πρόβαλα βλέπω δυο σκοτωμένοι.

Ε, ρε παιδιά, τι να σας πω, ράγισε η καρδιά μου

κι από τα δόλια μάτια μου τρέχαν τα δάκρυά μου.

Ένα πρωί ξημέρωμα, δεκαεφτά Αυγούστου

οι Γερμανοί μάς σκότωσαν, έτσι για χάρη γούστου...

Ένας κουκουλοφόρος καταδότης αναγνώρισε την Αθούλα την αντάρτισσα και την έδωσε στους Γερμανούς.

Εκείνοι τη μετέφεραν στην έδρα της Γκεστάπο και των Ες-Ες, στη "Μέρλιν". Ήταν ένα μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο στο Κολωνάκι, μεταξύ των οδών Μέρλιν, Σέκερη, Κανάρη και Βασ. Σοφίας.

Η Μέρλιν θεωρούνταν "προθάλαμος του Χαϊδαρίου", του φοβερού στρατοπέδου συγκέντρωσης των μελλοθανάτων. Στη Μέρλιν οι συλληφθέντες ανακρίνονταν με σκληρά βασανιστήρια κι όσοι επιβίωναν μεταφέρονταν στο Χαϊδάρι.

Να πώς περιγράφει η Άθη την όλη διαδικασία:

Απ’ την οδό του Σέκερη με πάνε στο Χαϊδάρι

κι ώρα την ώρα καρτερώ το χάρο να με πάρει.

Κι όταν με δεις μάνα νεκρή, να πεις στις άλλες μάνες

γιατί πονέσανε κι αυτές με πίκρες πιο μεγάλες

πως είδα τα παιδάκια τους στα κάγκελα δεμένα

με την κατάδικη στολή, αδικοσκοτωμένα.

Τον Απρίλη του ’44 οι ΕΛΑΣίτες σκότωσαν στους Μολάους Λακωνίας ένα Γερμανό στρατηγό και τους τρεις συνοδούς του. 

Για αντίποινα οι Γερμανοί τουφέκιζαν όσους άντρες συναντούσαν στο δρόμο Μολάων-Σπάρτης. Και ξημερώματα Πρωτομαγιάς διάλεξαν 200 φυλακισμένους του Χαϊδαρίου και τους έστειλαν για εκτέλεση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. μεταξύ τους και την Άθη τη Ρεμπέτισσα.

Τώρα, ευλόγως θα με ρωτήσετε: πώς γίνεται να τη συνέλαβαν την Άθη τον Αύγουστο και να την εκτέλεσαν το Μάιο της ίδιας χρονιάς;

Ε, λοιπόν, γίνεται και παραγίνεται!

Όπως έγινε και η ανάστασή της λίγους μήνες αργότερα! Γιατί η Αθούλα ζούσε όταν οι Γερμανοί έφυγαν απ’ την Αθήνα. Ήταν μια απ’ τις ευτυχέστερες μέρες της ζωής της. Φαντασιωνόταν τον Άι Γιώργη-ΕΛΑΣ να σκοτώνει το γερμανικό θεριό της Αποκάλυψης:

Ημέρα Πέμπτη ήτανε, δώδεκα Οκτωβρίου

που σπάσαμε την κεφαλή του φοβερού θηρίου...