Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας στους σταθμούς του Μετρό (Β’ - Νέα Ιωνία - Η καύλα του 46άρη!)

Το μέιλ που μου 'στειλε έγραφε μόνο μια διεύθυνση κι ένα επώνυμο: Μικράς Ασίας ..., στο σταθμό Νέας Ιωνίας.

Περπατούσα σαν υπνοβάτης. Ούτε κατάλαβα πότε κατέβηκα τις σκάλες στο σταθμό Μεγάρου Μουσικής, πότε έφτασα στο Μοναστηράκι και πότε πήρα τον ηλεκτρικό για Κηφισιά...

Γύρω μου παντού κορίτσια. Πιο νέα, πιο όμορφα από κείνη. Και προπαντός ελεύθερα. Γιατί, γαμώ το μου, να μπλέξω με την παντρεμένη?

Δεν είμαι κανένας εικοσάρης, κι απορούσα με τον εαυτό μου. Πού βρέθηκε τόση καύλα μέσα μου? Ένιωθα τρελός και σαστισμένος. Κάτι δυνατό κι άγριο με είχε κυριεύσει. 

Ψυχικά δεν μ' ένωνε τίποτε με κείνη τη γυναίκα. 

Μια φορά είχαμε ανταμώσει. Τα σαρκώδη χείλη της ήταν γεμάτα λαγνεία. Και τα μάτια της είχαν πάρει κείνη τη γλυκιά και παθιάρικη έκφραση που δίνουν τα ευτελή γύναια σα θέλουν να ερεθίσουν έναν άντρα.

Οι τρόποι της είχαν μιαν αναίδεια, μια ξεδιαντροπιά. Μου αποκάλυψε αμέσως πως ήταν πέντε χρόνια παντρεμένη, δεν είχε κάνει παιδιά, δεν της άρεσε πλέον ο άντρας της κι ήθελε να ζήσει τη ζωή της, αλλά όχι και να χωρίσει. Ζούσε άνετα, ίσως και πλούσια, και δε γούσταρε να χάσει τη βόλεψή της. 

Δεν μου το είπε ξεκάθαρα, αλλά άφησε να εννοηθεί πως εγώ ήμουν μια "καλή περίπτωση για κείνη". Δεν ανήκα στον κύκλο γνωριμιών του άντρα της, οπότε δεν θα δίναμε αφορμή για υποψίες...

Ποτέ δεν ήμουν ηθικολόγος ούτε κι είχα ενδοιασμούς. Αλλ' απόψε κάτι μέσα μου μού φώναζε "όχι, μην πας"! Αλλά εγώ συνέχιζα να πηγαίνω. 

Το τραίνο περνάει απ' τα πευκάκια. Τα δέντρα μού φάνηκαν σα να παραμιλούσαν κι εκείνα στ' αγκάλιασμα τ' ανέμου.

Ξαναθυμήθηκα το πρώτο μας ραντεβού: είχε το βήμα νεράιδας, λάγνας νεράιδας. Η φυσική της αναίδεια μετατράπηκε σε λαγνεία και σύντομα σε αγάπη τρυφερή. Είχε μιαν ωχρότητα στο πρόσωπό της που μου θύμιζε την ηδονή. 

Αχ αυτά τα μάτια της. Είχαν μια φλόγα δοσμένη από κάποια μάγισσα θεά, μάγισσα κακών λάγνων ονείρων. Στην ατμόσφαιρα σκόρπιζε μια μυρουδιά βιολέτας. Αλλά μέσα σε κείνο το σώμα, που τόσο με σκανδάλιζε, δεν έτρεχε, δεν υπήρχε ψυχή...

Τώρα κατεβαίνω στη Νέα Ιωνία. Πριν πάω σπίτι της περνάω απ' το πάρκο τ' Άι-Γιώργη. Κάποιοι πιτσιρικάδες κλωτσάνε μια μπάλα στο 4Χ4. Ένας Πακιστανός με τον παραδοσιακό φαιό ξεπλυμένο του χιτώνα μιλάει συνεχώς στο κινητό του.

Αποφασίζω να μπω στην εκκλησιά.

Η ματιά μου πέφτει στον Εσταυρωμένο. Ξεσπάω πάνω του: "Έξω ο ήλιος λάμπει. Τούτη η φύση δεν γουστάρει θεούς πένθιμους σαν κι εσένα! Άλλους θεούς ζητά. Του πάθους και του έρωτα. Τα χαιρετίσματά μου στον πατέρα σου-Γιαχβέ"!

Χτυπάω το κουδούνι της. Αλλά η εσωτερική αντίδραση φουντώνει.

Μου ανοίγει.

"Δεν περίμενα πως θα 'ρχόσουν!"

Παραδόξως, η εμφάνισή της δεν με σαγήνευσε. Περίμενα να παραλύσουν τα πόδια μου, αλλά δεν! Κάθε λέξη της μου φαινόταν σαν ένα ερπετό, ένα μικρό σιχαμερό τέρας.

Ένιωσα σα να ανακάλυψα πως δεν ήταν παρά μια γριά στρίγγλα που απλά έπαιρνε τη μορφή μια ωραίας κόρης.

"Γαμήσου κι εσύ κι ο γρύλος σου", της είπα.

Κι έφυγα.

Έψαξα στις τσέπες μου. Δεν υπήρχε ούτε σέντσι. 

Έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να γυρίσω σπίτι μου χωρίς προβλήματα με τους ελεγκτές και το νόμο. Είχαν ήδη περάσει 65 λεπτά από τότε που χτύπησα το εισιτήριο στο Μέγαρο.  Και τα κυριακάτικα δρομολόγια ήταν πιο αραιά...