Ερωτικός απολογισμός ενός 46άρη - Γ' (Οι άντρες-σατράπες βρίσκουν και κάνουν!)

Λέγαμε τις προάλλες πως οι σχέσεις των δύο φύλων μοιάζουν μ’ έναν ακήρυχτο πόλεμο εξουσίασης. Και πως το χρήμα είναι εξουσία. Όποιος το διαθέτει, έχει συνήθως και το πάνω χέρι.

Χρησιμοποιούσα ανέκαθεν το χρήμα για να ελέγχω και να εξουσιάζω τις γυναίκες της ζωής μου. Ήξερα πολύ καλά πως όσα περισσότερα χρήματα κερδίζει μια γυναίκα τόσο πιο ισχυρή κι ανεξάρτητη αισθάνεται. Γι’ αυτό και προσπαθούσα να τους κόψω τον αέρα ελέγχοντας τα έξοδά τους.

Η Μ. κάποτε είχε πάει σε μια μπουτίκ κι αγόρασε ένα ακριβούτσικο συνολάκι με το δικό της μισθό. Ήξερε πως θα μου άρεσε αλλά φοβόταν να μου το δείξει γιατί θ’ άρχιζα τα "πόσο στοίχισε" και τα ρέστα.

Οπότε σκέφτηκε να μου το πει κολπατζίδικα και ταχπινούλικα: "Ψόνθο, η Μαιρούλα σου ήταν πολύ άτακτη σήμερα. Αγόρασε ένα ακριβό σύνολο για να γίνει όμορφη για τον Ψόνθο της το σαββατόβραδο που θα πάμε θέατρο. Της αξίζει να της τις βρέξεις"!

Εγώ μαλάκωσα μεν, αλλά δεν παρέλειψα να ρωτήσω και το καθιερωμένο "πόσο;". Εκείνη έσκυψε το κεφάλι και σούφρωσε τα χειλάκια της θεατρινίστικα. "Εντάξει, εντάξει, αφού σου πάει τόσο πολύ δεν μπορώ να θυμώσω" της είπα...

Φυσικά, τώρα, μετά τόσο καιρό, μετανιώνω για τις γελοιότητες που έκανα κάποτε. Που ανάγκαζα τις γυναίκες να ρίχνουν το επίπεδό τους για να κερδίσουν ένα δικαίωμα που, ούτως ή άλλως, τους ανήκε.

Παλιά το έπαιζα "εγώ είμαι ο άντρας της σχέσης κι ό,τι λέω πρέπει να γίνεται"! Κι αν καμιά μού έλεγε "χέλοου, ζούμε στον 21ο αιώνα!", γινόμουν έξαλλος, βροντούσα την πόρτα κι εξαφανιζόμουν για ώρες. Κι όταν επέστρεφα έκανα μέρες να της ξαναμιλήσω...

Βέβαια, υπήρχαν και γυναίκες που με μεγάλη ευχαρίστηση μου παραχωρούσαν τα απόλυτα πρωτεία. Δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Μου απέδιδαν ανώτερες γνώσεις και ικανότητες γιατί ένιωθαν ανίκανες ν’ αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Τέτοιες γυναίκες είναι σα να μην υπάρχουν. Διατηρούν σχέσεις υποτέλειας για να έχουν το ανεύθυνο και να βρίσκονται στο απυρόβλητο. Αφού εγώ αποφάσιζα για όλα, δεν μπορούσα να τις κατηγορήσω για τίποτα.  

Με τον τρόπο αυτό είχαν βέβαια μια ασφάλεια αλλά έχαναν την προσωπικότητα και την αυτοεκτίμησή τους. Έχαναν όμως και τη δική μου εκτίμηση, αφού δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από ένα πλάσμα άβουλο και πλήρως υποταγμένο...

Προχθές συνάντησα τυχαία στη Σταδίου μια παλιά μου σχέση.

Με αγριοκοίταξε και χωρίς να μου πει καν καλημέρα, ξεσπάθωσε: "καριόλη, μου ποδοπάτησες τη ζωή!".

Δεν έχασα την ψυχραιμία μου. 

Και νομίζω πως η απάντησή μου της έδωσε τη χαριστική βολή: "καλά, εγώ σε ποδοπατούσα όπως λες, εσύ γιατί βρισκόσουν διαρκώς στο δρόμο μου;"...