Γιατί ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ (και γιατί τάζουμε γάμο στις Κρητικιές!)

Ας αρχίσουμε απ’ τα πιο λάιτ και αυτονόητα:

Α) Αν δεν κάνω λάθος, μια απ’ τις βασικότερες αρχές της Δημοκρατίας είναι η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Μέχρι σήμερα η εναλλαγή αυτή περιοριζόταν μεταξύ των δυο γνωστών μας κομμάτων. Απ’ τη στιγμή όμως που αποδείχτηκε πως δεν ήταν δυο διαφορετικά κόμματα αλλά ένα τέρας με δύο κεφάλια, η παραμονή τους στην εξουσία ισοδυναμεί με μονοκομματική δικτατορία. Τη θέλουμε;

Β) Ακόμα κι οι φανατικότεροι οπαδοί του παλαιοκομματισμού ομολογούν πως τα κόμματα που ψηφίζουν είναι βουτηγμένα ως τα μαλλιά στη διαπλοκή και στη διαφθορά! Κι αυτοί μεν μπορεί να ψάχνουν διάφορες προφάσεις για να τους ξαναψηφίσουν, αλλά γιατί να το κάνει κι η πλειοψηφία της κοινωνίας μας που ακούει το όνομα των δυο γνωστών κομμάτων και πιάνει τη μύτη της; Πιστεύω πως η καταψήφιση του δικέφαλου τέρατος είναι θέμα πρωτίστως αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Όσοι εξακολουθούν να τους ψηφίζουν δεν μπορούν πλέον να προσποιούνται άγνοια. Γίνονται συνένοχοι της διαφθοράς τους!

Γ) Μέχρι σήμερα έχουν κυβερνήσει την Ελλάδα όλες σχεδόν οι πολιτικές παρατάξεις. Συμπεριλαμβανομένης της Ακροδεξιάς (4,5 χρόνια ο Μεταξάς και 7 χρόνια οι Χουνταίοι) αλλά και του ΚΚΕ που την περίοδο της Κατοχής και του Εμφύλιου κυβέρνησε ντε φάκτο ορισμένες περιοχές της χώρας. Γιατί να μην κυβερνήσει κι η δημοκρατική-φιλελεύθερη (με την κοινωνικο-πολιτική έννοια του όρου) Αριστερά;

Κι έρχομαι στα πιο "σκληρά":

Εύλογα θα με ρωτήσει κάποιος: "Και καλά, δεν σε φοβίζουν τα ταρζανιλίκια του ΣΥΡΙΖΑ;".

Θα απαντήσω ευθέως και ειλικρινά, γιατί ανήκω σ’ εκείνους που έχουν πολλά να χάσουν αν βγούμε απ’ την Ευρωζώνη: "Ναι! Φοβάμαι και παραφοβάμαι"! Όπως ο κάθε φυσιολογικός σκεπτόμενος άνθρωπος. Αλλά! Υπάρχουν δύο "αλλά":

Πρώτον: πιο πολύ φοβάμαι την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης! Που διαλύει την οικονομία, τσακίζει την κοινωνία και ταυτόχρονα αυξάνει το δημόσιο χρέος. Αν συνεχίσουμε έτσι, πρώτα θα χάσουμε τις καταθέσεις και τ’ ακίνητά μας, όλες οι υποδομές του κράτους μας θα περάσουν σε ξένα χέρια και στη συνέχεια θα "βροντήξει το κανόνι" και θα οδηγηθούμε στην απόλυτη και οδυνηρότερη καταστροφή.

Δυστυχώς δεν υπάρχουν λύσεις "’αφοβες" και "σίγουρες". Πρέπει να ρισκάρουμε! Είμαστε σ’ ένα τρένο που ακυβέρνητο πάει κατευθείαν στο γκρεμό. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Θα πηδήξουμε απ’ το παράθυρο εν κινήσει κι ό,τι σπάσουμε...

Δεύτερον: Ουσιαστικά έχουμε πτωχεύσει απ’ την άνοιξη του 2009 που η τότε κυβέρνηση Καραμανλή δεν μπόρεσε να δανειστεί απ’ τις "αγορές" και κατέφυγε στον εσωτερικό δανεισμό εκδίδοντας τα λεγόμενα "λαϊκά ομόλογα" με επιτόκιο 5,5%. Στις περιπτώσεις αυτές κάθε κυβέρνηση αρχίζει μια διαπραγμάτευση με τους δανειστές, πλακώνεται στ’ ανατολίτικα παζάρια, για να κοπεί στο τέλος το καρπούζι κάπου στη μέση. Έτσι κάνουν όλες οι χώρες που πτωχεύουν, έτσι έκανε κι η Ελλάδα στις προηγούμενες χρεοκοπίες της. Μόνο η σημερινή κυβέρνηση επιμένει πως το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο και πως πρέπει να το πληρώσουμε στο ακέραιο μέχρι τελευταίας δεκάρας!

Οι ακραίες δηλώσεις του Σόιμπλε και κάποιων Συριζαίων προσωπικά δεν με ανησυχούν. Γίνονται για εσωτερική κατανάλωση. Άλλωστε πριν τη διαπραγμάτευση κάθε πλευρά το παίζει αδιάλλακτη. Αλλά μπροστά στην άβυσσο όλοι κάνουν πίσω.

Την Ελλάδα δεν τη συμφέρει η απόλυτη ρήξη.

Αλλά ούτε κι οι δανειστές θέλουν να αποσταθεροποιήσουν την Ευρωζώνη, τα Βαλκάνια κι ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο. Αν η Ουκρανία είναι μια φορά κρίσιμη γεωπολιτικά, η Ελλάδα είναι εκατό! Το τόξο Πελοπόννησος-Κρήτη-Κύπρος ελέγχει πλήρως την Ανατολική Μεσόγειο.

Ηθικό δίδαγμα: τις Πελοποννήσιες, τις Κρητικές, τις Κύπριες και τα μάτια μας! Ό,τι θέλουν τα κορίτσια! Ώσπου να ξεχρεώσουμε, μέχρι και γάμο τους τάζουμε...