"Ημερολόγιο λιποταξίας" (38) - Απ' τη Σμύρνη ν' αρχίσει η ελληνο-τουρκική φιλία!

Έχω αράξει στην παραλία της Σμύρνης κι αγναντεύω το πέλαγος. Μου θυμίζει τη Σαλονίκη. Με τον ίδιο τρόπο κι εκείνη αγκαλιάζει το πέλαγος.

Σκέφτομαι πόσο ανεπανόρθωτη βλάβη στις ανθρώπινες ευαισθησίες προκαλεί το εθνικιστικό μίσος. Αυτό που με τόση ευκολία μας πότιζε η οικογένεια, η εκκλησία, το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Πριν λίγο, στο μικρό εστιατόριο που έφαγα, ένιωσα σα στο σπίτι μου. Ο ίδιος ψιλοκομμένος μαϊντανός στη σαλάτα, τα ίδια μακρουλά σουτζουκάκια...

Και χθες το βράδυ στο ξενυχτάκιδο χάρηκα την τούρκικη νεολαία με τα τσιφτετέλια της πάνω στα τραπέζια, τα ξεφαντώματα, τους σεβντάδες της...

Δυστυχώς, το παρελθόν και την ιστορία δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Πρέπει όμως να ξεφοβηθούμε ο ένας τον άλλον. Κι όχι σε 100 χρόνια. Το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει. 

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς, τους Φινλαδούς. Αλλά δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους. Ενώ με τους Τούρκους...

Μελετάω την ιστορία και ξέρω τις θηριωδίες που έγιναν. Δεν πρέπει να τις κρύβουμε. Αφού έγιναν πρέπει να τις μαθαίνουμε. Αλλά να τις χρεώνουμε στον άνθρωπο. Όόχι σε Έλληνες και Τούρκους, σε χριστιανούς και μουσουλμάνους...

Ας είμαστε πιο προσεκτικοί  με τις διάφορες "καθαρότητες" κι "ανωτερότητες". Ας δεσμευτούμε να μην ξαναζήσουμε τέτοιους ανθρώπινους εξευτελισμούς.  Κάποτε όλη η γη θα γίνει μια πατρίδα. Είμαι σίγουρος γι' αυτό...

Κοινωνικός όπως είμαι, δεν άργησα να κάνω κολλητό μου τον Αζίζ. Σπουδάζει τη μέρα και δουλεύει σερβιτόρος τη νύχτα.

Μου προσφέρει τσάι.

"Α, όλα κι όλα Αζίζ. Είπαμε να γίνουμε φίλοι αλλά όχι και να με κάνεις να πίνω τσάι στα καλά καθούμενα! Εμείς πίνουμε τσάι μόνο σαν αρρωσταίνουμε"!

Γέλασε με την ψυχή του. 

Κι άμα δε γελάς δεν στεριώνει η φιλία...