Γυναίκες που βασάνισα και με βασάνισαν... (Γ’ - Ράνια)

Σπουδάζει στην Ιατρική. Τη γνώρισα λίγο πριν τις Απόκριες στο αναγνωστήριο της σχολής της, ξέρετε... στο "Παπουλάκειο" που είν’ ανοιχτό μέρα-νύχτα!

Η ασυμφωνία χαρακτήρων κι η διαφορά ηλικίας έκαναν απ’ την αρχή "μπαμ"!

Στο αποκριάτικο πάρτι του έτους της ήθελα να πάμε ντυμένοι "ζάρια". Τη θερμοπαρακαλούσα να κάτσει ακίνητη για να της φορέσω το τεράστιο τετράγωνο κουτί της.

Εκείνη ήθελε να ντυθεί οδαλίσκη κι εγώ σουλτάνος, να φορέσω σαρίκι και να κυκλοφορώ γυμνόστηθος στον παγωμένο αθηναϊκό Φλεβάρη...

Της την έδινε που χρησιμοποιούσα το ιατρικό ακουστικό της για να κρυφακούω τους οργασμούς του ζευγαριού που ’μενε στο διπλανό δωμάτιο της φοιτητικής εστίας.

Κατσούφιαζε που διατηρούσα ακόμα στο κινητό μου τις φωτογραφίες κάποιων πρώην μου. Μάταια της εξηγούσα πως δεν έχω λόγους να κρύψω τίποτα απ’ το παρελθόν γιατί έχω θάψει τους νεκρούς έρωτές μου.

Θεωρούσε χωριατιά τη συνήθειά μου να χρησιμοποιώ τις αξύριστες γάμπες της για να ξύνω την πλάτη μου.

Είχε την απαίτηση να θυμάμαι κάθε προσωπική μας επέτειο. Πότε ακριβώς πρωτοσυναντηθήκαμε, πότε βγήκαμε το πρώτο μας ραντεβού, πότε πρωτοφιληθήκαμε...

Είχε συχνά αϋπνίες και κατά τις τρεις τα ξημερώματα την έπιανε λογοδιάρροια. Ήθελε σώνει και καλά να με ξυπνήσει για "να συζητήσουμε τη σχέση μας και το κοινό μας μέλλον"...

Ένα βράδυ πήγα να πάθω συγκοπή. Εκεί που είχα ξεραθεί στον ύπνο άρχισε να με ταρακουνάει και να φωνάζει "ξύπνα! θέλω να σου πω τι διάβασα για τους μύκητες και τις τριχομονάδες. Και μετά θα σου αναλύσω το φαινόμενο της ωορρηξίας"! 

Θεέ μου, τι αμαρτίες πληρώνω;

Με επέβαλε και σ’ άλλο βασανιστήριο: ήθελε να παρακολουθώ όλη την ιεροτελεστία καλλωπισμού της. Πώς φοράει το μίνι φορεματάκι της, πώς μακιγιάρεται προσεκτικά, πώς μια νοστιμούλα φοιτήτρια μετατρέπεται σε ακαταμάχητη καλλονή...

Σε κάποιο ερωτικό παιχνιδάκι μας είχα την έμπνευση να φορέσω τα ρουχαλάκια της. Δεν το πήρε στραβά. Αλλά το χιλιομετάνοιωσα. 

Από τότε, κάθε φορά που βλέπει κάποιο λεκέ ή τσαλάκωμα στα εσώρουχα ή στα φορέματά της θεωρεί εμένα υπεύθυνο, επιμένοντας πως τα φοράω κρυφά όταν εκείνη λείπει! 

Έλεος ρε γμτ...

Με υποχρέωσε να μάθω όλα τα τραγούδια που της δημιουργούν διάφορους δυσάρεστους συνειρμούς και να σπεύδω ν’ αλλάζω σταθμό. Αλίμονό μου αν το ξέχναγα!

Είχε μανία με τις μάσκες ομορφιάς. Εγώ μόλις την έβλεπα έτσι παραμορφωμένη έβαζα τα γέλια κι άρχιζα τ’ ανέκδοτα με τους εξωγήινους. 

Μια φορά που ήμουν πεινασμένος, προσπάθησα να φάω μια φετούλα αγγούρι απ’ το αριστερό μάτι της! Γενικά, γύρω απ’ αυτό το θέμα είχαμε ομηρικούς καυγάδες...

Το τυρκουάζ πουλοβεράκι που της έκανα δώρο δεν το φόρεσε ποτέ. Το έβρισκε κακόγουστο και έλεγε πως την κάνει να μοιάζει με αφίσα τουριστικού γραφείου. Αλλά επέμενε να φοράω εγώ το δικό της δώρο, ένα μποξεράκι με ανανάδες και μπανάνες...

Πάντα νευρίαζε όταν δεν ήμουν κρεμασμένος απ’ τα χείλη της και μου ξέφευγε κάποιο απ’ τα λόγια της. 

Προχθές ήμουν λίγο αφηρημένος, κάτι μου είπε, δεν το "έπιασα" και της είπα "Συγγνώμη, δεν πρόσεξα, μου ξαναλές το τελευταίο".

"Είναι πραγματικά το τελευταίο, γιατί εδώ τελειώσαμε αγάπη μου"!

Αυτές ήταν οι τελευταίες της λέξεις...