Γυναίκες που βασάνισα και με βασάνισαν... (Β’ - Κάτια)

Ήθελε να με μάθει να μη φοβάμαι τη θηλυκή πλευρά του εαυτού μου. Κι επέμενε να της στέλνω ερωτικά ποιηματάκια, από κείνα που σκορπίζουν γύρω τους ρίγη συγκινήσεως...

Θύμωνε που το έβαζα στα πόδια όταν εκείνη έβλεπε στην τηλεόραση κάτι χαζοχαρούμενα παιδικά σόου.

Ήθελε να μου ξυπνήσει το πατρικό ένστικτο. Αλλά πάντα άκουγε να χτυπάει η εξώπορτα πριν αποτελειώσει τη φράση της. Κάπου στο... "δεν θα ήθελες κι εσύ κάποια στιγμή ν’ αποκτήσουμε ένα παιδ...".

Με έπιανε απελπισία κάθε φορά που κάναμε επίσκεψη στις έγκυες φιλενάδες της. Κι έπρεπε ν’ ακούω με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια όλα τα σχετικά με τους προγεννητικούς ελέγχους.

Παραδόξως, όσες γυναίκες γνώρισα προσπαθούσαν να με πείσουν πως έχω τα φόντα να γίνω ένας καταπληκτικός πατέρας και πως αν έκανα παιδί μαζί τους θα ήταν ένα απ’ τα ομορφότερα και εξυπνότερα παιδιά της οικουμένης.

Δεν είμαι αντίθετος στην αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους γενικά. Αλλά, ας με συγχωρήσει η ανθρωπότητα, μα δεν έχω σκοπό να διαιωνίσω τα γονίδιά μου!

Η Κάτια με θεωρούσε πολύ άγαρμπο εραστή. Δεν έχανε την ευκαιρία να μου χαρίζει βιβλία με θέμα τις σχέσεις των δύο φύλων. Δεν τα διάβαζα ποτέ και πολύ την εκνεύριζε αυτό. Απελπισμένη, άρχισε να γράφει αποσπάσματά τους στο χαρτί τουαλέτας. Ήλπιζε πως έτσι θα φιλοτιμούμουν να τα διαβάσω...

Ήθελε να βλέπουμε ταινίες σπαραξικάρδιες. Κι αγανακτούσε που δεν μου καιγόταν καρφάκι όταν εκείνη πλάνταζε στο κλάμα!

Θύμωνε που πάντα ξεχνούσα ποιο γιαουρτάκι της άρεσε και ποιο δυσκολευόταν να χωνέψει.

Νευρίαζε που μπέρδευα τα προσόψιά μας, που ξέχναγα να κλείσω το καπάκι του σαμπουάν, που ροχάλιζα όταν ξάπλωνα βαριστομαχιασμένος. Στην τελευταία περίπτωση μου έχωνε μια βρόμικη κάλτσα στη μύτη για να σταματήσω...

Είχε αποκτήσει έναν μοναδικό τρόπο να μου αποσπά μυστικά! Την ώρα που κοιμόμουν βαθιά. μου ψιθύριζε στο αυτί διάφορες ερωτήσεις κι εγώ της απαντούσα με κάθε ειλικρίνεια!

Πίστευε εξαρχής πως η σχέση μας δεν έχει κανένα μέλλον.

Θεωρούσε αδιάψευστη ένδειξη τον τρόπο που αντέδρασαν τα κατοικίδιά της όταν πρωτομπήκα στο δυαράκι της.

Οι τρίχες του γατούλη της σηκώθηκαν όρθιες, ο αγαθιάρης μολοσσός άρχισε να γρυλίζει απειλητικά και το χρυσοψαράκι της έπλεε στην επιφάνεια της γυάλας με την κοιλιά προς τα πάνω!

Ο λόγος που με σχόλασε ήταν πολύ άδικος.

Ένα βράδυ που ’χα πιεί τον άμπακο, έκανα αυθόρμητο εμετό στο καινούργιο της φόρεμα.

Οκ, πολύ αηδιαστικό, δε λέω. Αλλά όταν εκείνη ήταν αρρωστούλα ποτέ δεν δυσανασχέτησα. Ούτε όταν φώλιαζε δίπλα μου στο κρεβάτι ρουφώντας όλη νύχτα τη μύτη της. Ούτε όταν της έφερνα τη λεκάνη να κάνει εμετό κι εγώ της κρατούσα σταθερά το μέτωπο...