Παρέα με παράξενα φυτά, Μεσολογγίου και Λόντου γωνία, στα Εξάρχεια...

Να δίνεις πάντα.

Να σχωρνάς.

Κι όλο να χαμογελάς.

Τότε μπορείς να πεις:

"Την ουσία γνώρισα,

τη φλέβα βρήκα τη χρυσή"!

Δεμένο με χρυσή κλωστή,

γυμνό και χιλιοπληγιάρη

στο φτερωτό καράβι τους

απόκοσμοι κουρσάροι μ' εσύραν!

Μονάχος μες τη νύχτα

ψηλά κοιτάω.

Νιώθω ασήμαντος.

Μια σταγόνα, θαρρώ,

των πελάγων πως είμαι...

Για το μοιραίο ταξίδι πριν κινήσεις

νίκα το φόβο για τ' άγνωστο.

Ψάξε να βρεις τις αποκρίσεις τις μεγάλες.

Αυτές που χείλια ακόμα δεν ξεστόμισαν.

Σε καρτεράει ο ουρανός

... εντός σου!

Ένα καράβι ξύλινο πειρατικό

στο τελευταίο του ταξίδι με τραβάει.

Μια πόρνη σε χορό με προσκαλεί

κι ένας μονόχειρας κρασί της λησμονιάς

ξανά κερνάει...

Αυτή την Άνοιξη θα γεννηθώ ξανά.

Μα όσες φορές κι αν γεννηθώ

ο ίδιος θα 'μαι...

Αλαφροΐσκιωτη η νύχτα,

μάγισσα.

Στήνει χορό με τις γοργόνες

στο κατάρτι.

Κι αυτή η μυρωμένη σάρκα τους

ζωγράφου θεία πινελιά,

στην καταιγίδα φάρος...

Οι πόθοι λάμνουν τα κουπιά.

Δροσιά των κρίνων.

Δάκρυα αστεριών.

Σύννεφα διαβατάρικα.

Πουλιά της νύχτας βιαστικά.

Τ' ολόγυμνο κορμί μου,

το φιλήδονο,

μ' ερωτική ανατριχίλα φλογισμένο,

τις ηδονές μετρά,

τις ποτισμένες με γλυκό κρασί,

κύματα γλυκόφωνα

και πελαγίσιους στεναγμούς...

Της Αριάδνης ο μίτος

ποτέ του δεν μου δόθηκε!

Γόρδιους δεσμούς

να κόψω δεν κατάφερα.

Στης ζωής μου τους λαβύρινθους

μάταια διεξόδους αναζήτησα.

Η μοναξιά πονάει!

Οι ανελέητες θηλιές της

τις τελευταίες μου ελπίδες

στραγγαλίζουν...

(γραμμένο σε μια χαρτοπετσέτα!)