"Ημερολόγιο λιποταξίας" (54) - Σκέφτομαι να ριζώσω στο Κουρδιστάν...

Αφήνω πίσω μου τη λίμνη Βαν και παίρνω το δρόμο προς νότο. Από δω πέρασαν παλιά οι Έλληνες "Μύριοι" του Ξενοφώντα!
Στην πλευρά του λόφου συναντώ τανκς σε πυκνό σχηματισμό.

Ο πόλεμος που άρχισαν οι Κούρδοι στη νοτιοανατολική Τουρκία δεν έχει μέτωπο ούτε σύνορα. Στα καλά καθούμενα μπορεί να γίνεις ο επόμενος όμηρος του ΡΚΚ ή να εμφανιστεί μπροστά σου ένα θωρακισμένο όχημα του στρατού με την κάννη του πολυβόλου του να σε σημαδεύει...

Πλησιάζοντας το Μπατμάν διακρίνω κάτι τεράστια μαύρα μηχανήματα που ανεβοκατεβαίνουν στο έδαφος και αντλούν πετρέλαιο απ’ τα βράχια. Το Κουρδιστάν, όπως το Αιγαίο, είναι μια απέραντη πετρελαιοπηγή...

Συνεχίζω τη διαδρομή κατά μήκος του Τίγρη. Περνάω μέσα από πλινθόκτιστα χωριουδάκια.

Φτάνω στο Μιντγιάτ. Μια Συρορθόδοξη χριστιανική πόλη-νησίδα στο μουσουλμανικό κουρδικό πέλαγος. 

Αποφασίζω ν’ ανέβω στην κορυφή του λόφου που βρίσκεται το ξακουστό μοναστήρι τους, το Μαρ Γκαμπριέλ. Είναι ένα κτίριο με κεραμοσκεπή που το χρώμα του είναι ένα μ’ εκείνη του βράχου.

Το μοναστήρι είναι γυναικείο. Αποτελεί και έδρα του αρχιεπισκόπου τους ενώ λειτουργούν και σχολεία που διδάσκουν τα παιδιά μια απ’ τις παλιότερες γλώσσες του κόσμου, τα αραμαϊκά. 

Οι Δυτικοί θεωρούν τους Συρορθόδοξους μονοφυσίτες-αιρετικούς. Αλλά το ιερό τους βιβλίο, η Πεσίττα, μάλλον είναι αυθεντικότερη απ’ τη χριστιανική Βίβλο στην ελληνική και λατινική της μετάφραση.

Αφήνω πίσω μου τους Συρορθόδοξους και φτάνω στο χωριό μιας "εξωτικής" θρησκευτικής ομάδας: των Γιεζίντι. 

Έδρα της κοινότητάς τους ήταν η περιοχή της Μοσούλης στο βόρειο Ιράκ μέχρι που κατέλαβε την περιοχή το Ισλαμικό Χαλιφάτο και κατέσφαξε τους καημένους τους Γιεζήδες.

Είναι μια θρησκευτική-κουρδική κοινότητα που συνδυάζει στοιχεία ζωροαστρικά-ιουδαϊκά-χριστιανικά-ισλαμικά. 

Οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι τους μισούν και τους αποκαλούν "Σατανολάτρες"!

Κι αυτό γιατί λατρεύουν τον έκπτωτο άγγελο, τον Εωσφόρο. Πιστεύουν όμως πως ο αρχάγγελος μετάνιωσε, συγχωρήθηκε απ’ το Θεό, ανέκτησε τη θεία χάρη κι έγινε δεξί του χέρι. Προς τιμή του λατρεύουν την ανατολή και τη δύση του ήλιου. Τον εικονίζουν μ’ ένα παγώνι. Είναι ο "Άγγελος-Παγώνι"! Αυτός που παίρνει και δίνει τη ζωή...

Αφήνω τους Γιεζήδες να ζουν με τα παραμύθια τους κι ετοιμάζομαι ν’ ανέβω το βουνό Κουντί, για να ’βρω την κιβωτό του Νώε.

Καθώς πλησιάζω, τα κατεστραμμένα κουρδικά χωριά απ’ τον τουρκικό στρατό ολοένα κι αυξάνουν.

Κάποιοι ντόπιοι προσπαθούν να με κάνουν να γυρίσω πίσω: "Εκεί πάνω δεν υπάρχει κανένα πλοίο. Μόνο Κούρδους αντάρτες θα βρεις"!

Καθόλου άσχημη ιδέα, σκέφτομαι...