Η "δικιά μου Αθήνα" είναι πολύ ζόρικη! (Α’) - Η Ομόνοια είν’ εθιστική!

Η δικιά μου Αθήνα δεν είν’ μια πόλη βαρετή κι υποδειγματική.

Δεν είν’ ένας τόπος που κανείς δεν κλέβει, δεν σκοτώνει, δεν βιάζει, δεν μαστουρώνεται.

Η δική μου Αθήνα δεν έχει παρθενικό υμένα. Τον έχει σπάσει. Μόνη της!

Γουστάρω να τριγυρνάω στις γειτονιές που οι ειδήσεις των 8 τις βάζουν μέσα σε κόκκινο κύκλο. Τις θεωρούν επικίνδυνες, για να μην πω εμπόλεμες, ζώνες.

Οι δικές μου γειτονιές είν’ γεμάτες με κινδύνους και πόθους. 

Με πόρνες, πρεζάκια, χόπερς, καλλιτέχνες, κλεφτρόνια. 

Στους τοίχους διαβάζεις συνθήματα του τύπου "Χιτ εντ ραν". Και κάθε τρεις και λίγο οι συμμορίες ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους έξω απ’ το μπαρ που ρουφάω τις μπύρες μου.

Κανείς δεν βρίσκεται τυχαία κάτω απ’ την Ομόνοια ξημερώματα. 

Στην πλατεία του "πάρε-δώσε". 

Βασικά, λεφτά δίνεις και παίρνεις τα πάντα. Γυναίκες, αγοράκια, ναρκωτικά, πλαστά διαβατήρια και ταυτότητες, όπλα.

Κάτι κωλόγεροι περιμένουν υπομονετικά πότε τα τζάνκια θα σωριαστούν στο πεζοδρόμιο για να τρέξουν να τα χουφτώσουν.

Ένα αλάνι φτύνει τα δόντια του μαζί με αίμα καθώς κάποιοι του χτυπούν το κεφάλι στον τοίχο. Τους πούλησε "σκάρτο πράμα" και τους άφησε χαρμάνηδες...

Έγινα κι εγώ "Ομονοιάκιας"!

Η Ομόνοια είναι εθιστική. Φαίνεται πως το νερό της έχει κάτι που προκαλεί εξάρτηση.

Λένε πως χρειάζεσαι δέκα χρόνια για να ξεχάσεις την Ομόνοια. Αλλά σου φτάνουν δυο μήνες για να γεράσεις στην Ομόνοια!