Η πολιτική κρίση μού ανεβάζει τη λίμπιντο!

Περιμένουμε τον σούπερ έρωτα, τον καρα-αυθόρμητο αλλά βραχυκυκλώνουμε το μυαλό μας με χίλιες δυο προϋποθέσεις: να έχει προσωπικότητα, σφιχτό κώλο, να ταιριάζουν τα βυζιά της με τις παλάμες μας, να είναι ακομπλεξάριστη... σκατά!

Έρωτας είναι να δεις εκεί στο δρόμο που περπατάς μια συνηθισμένη κοπελίτσα και να σου τινάξει τα μυαλά στον αέρα. Να θες ταυτόχρονα να τη φιλήσεις και να της μαγειρέψεις, να τη γαμήσεις και να τη φτοντίσεις...

Στις σχέσεις μου πάντα ακροβατούσα σε τεντωμένο σχοινί. Αμφιταλαντευόμουν. Να τις αφήσω στάσιμες ή να τις προχωρήσω; Γούσταρα την ασφάλεια της δέσμευσης αλλά και τη συγκίνηση της στιγμής.

Είχα μάθει να κοιμάμαι χωρίς φιλί το βράδυ. Η μάνα μου με προτρέπει να πηγαίνω σε όλους τους γάμους που με καλούν γνωστοί και φίλοι. Μάλλον πιστεύει πως κάποια στιγμή θα παρασυρθώ και θα πάω και στο δικό μου!

Μετά από πολλά στραπάτσα πήρα ορισμένες αποφάσεις: ποτέ πια σχέση με παντρεμένες, ποτέ δεν θα ξαναβουτήξω στο γκρεμό με τα μάτια κλειστά. Θα βάζω όρια, θα προχωρώ αργά, θ’ απολαμβάνω το κάθε βήμα, στο φλερτ θα δοκιμάζω καινούργια μοτίβα. 

Δεν με νοιάζει πλέον να παρασέρνω σε δωμάτια ξενοδοχείων γυναίκες που δεν μου προκαλούν κανένα ενδιαφέρον. Προτιμώ να μένω μόνος...

Αλλά, ως συνήθως, παίρνω αποφάσεις και βάζω στόχους που ποτέ δεν πραγματοποιώ!

Τη Μ. τη γνώρισα χθες στον ηλεκτρικό. Ζέστη. Είδα μια σταγόνα ιδρώτα να κατεβαίνει απ’ το αυτί προς το λαιμό της. Ήθελα να το γλείψω.

Οι ρώγες της ξεχώριζαν μέσα απ’ το μπλουζάκι της.

Λίγο πριν το Θησείο την πλησίασα και της ψιθύρισα στ’ αυτί: "Έχω μια στύση που με ταλαιπωρεί απ’ τη Βικτόρια. Από τότε που σε είδα"...

Έβγαλε έναν μικρό αναστεναγμό. Με τη φαντασία μου ένιωσα την κιλότα της να υγραίνεται.

Στα Κάτω Πετράλωνα έβαλα όλο το στόμα της στο δικό μου.

Στο Παλιό Φάληρο κατεβήκαμε και δίχως ν’ ανταλλάξουμε κουβέντα καταλήξαμε στο γνωστό ξενοδοχείο για άστεγα ζευγαράκια.

Το γυναικείο σώμα είναι μια σειρά από λαβύρινθους που σχηματίζουν σήραγγες προς ένα άγνωστο κέντρο. Έσκυψα γεμάτος δέος ανάμεσα στα πόδια της. Στην αρένα της ηδονής...

Όταν έχυσα ένιωσα ενωμένος με την απέραντη υγρή θάλασσα που αιωρείται στην άκρη του σύμπαντος.

Επιστρέφω με το μετρό σπίτι μου. 

Πάντοτε αγαπούσα τα τραίνα. Αυτό το σκοτεινό ταξίδι που μας πηγαίνει έξω απ’ τον εαυτό μας. Σε κόσμους που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί.

Δεν υπάρχει τραίνο που δεν θα έμπαινα. Όπου κι αν πήγαινε...