Μια ΣΥΡΙΖαία με σέρνει απ’ τη μύτη!

Εγώ κοντεύω τα πενήντα! Να ήξερα τουλάχιστον πού πατάω και πού βρίσκομαι...

Όταν την πρωτοείδα φορούσε μια διάφανη πουκαμίσα χωρίς σουτιέν. Ήξερε πάντα να τραβάει την προσοχή και τα βλέμματα. Δεν το ’κανε απροκάλυπτα αλλά με τρόπο, να φαίνεται τυχαίο.

Πρέπει να το παραδεχτώ: ήμασταν εξαρχής ένα πολύ αταίριαστο ζευγάρι. Στις παρέες της ένιωθα πάντα παρείσακτος. 

Η επαρχιώτικη και μικροαστική μου καταγωγή με έχουν κάνει επιφυλακτικό, για να μην πω και λούζερ. Έτσι, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο αέρας αυτοπεποίθησης που εξέπεμπε η μικρά.

Θυμάμαι τη συνόδεψα στην ορκωμοσία της όταν πτυχιώθηκε στην Ιατρική. Ένας συμφοιτητής της έκανε πνεύμα απαγγέλοντας τον στίχο "πάρτε νερό μαζί σας, το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία". Τη στιγμή εκείνη η Α. γύρισε και μου ψιθύρισε: "εγώ θα πάρω σαμπάνια!"...

Η Α. είναι πολύ όμορφη κοπέλα. Αλλά η ομορφιά στις γυναίκες φέρνει μάλλον δυστυχία. Κανείς δεν τις συμπαθεί πραγματικά. Οι άντρες θέλουν μόνο να τις πηδήξουν και να τις επιδείξουν, οι μανάδες κι οι αδελφές τους τις ζηλεύουν, οι φιλενάδες τις φθονούν, οι καθηγητές τις θεωρούν χαζές, οι γκόμενοι πιστεύουν πως τους κερατώνουν...

Οι γονείς της Α. είναι πλούσιοι. Όταν πρωτογνώρισα τον πατέρα της και μου ξέφυγαν κάτι ... ΚΝίτικα, εκείνος με αποστόμωσε: "Μην εξειδανικεύεις τη φτώχεια. Όλα τα μεγάλα πνεύματα είναι της αστικής και αριστοκρατικής τάξης. Ακόμα κι ο Μαρξ ζούσε με δανεικά απ’ τον Ένγκελς. Ο πλούτος δεν κάνει την ευτυχία αλλά δίνει ευκαιρίες".

Παρά τη διαφορά ηλικίας, έδειχνα λίγος δίπλα στην Α. Η δικιά της ζωή λαμπρή, η δικιά μου μίζερη. Η δικιά μου ζωή έγραφε Αθήνα και μόνο Αθήνα. Εκείνη ταξίδευε στις πρωτεύουσες της Ευρώπης και στην Αμερική όπως εγώ πετάγομαι μέχρι την Ακαδημία Πλάτωνος ή τα Τουρκοβούνια. 

Είμαι μια μέτρια φύση, βυθισμένος στην αφάνεια. Ενώ εκείνη είχε ένα λαμπρό παρόν κι ένα λαμπρότερο μέλλον. 

Στον κύκλο της, τα σκάφη και τα τζιπ θεωρούνται τα χόμπι των αντρών. Εγώ δεν έχω ούτε πατίνι. Σπανίως χρησιμοποιώ ένα αμαξάκι του πατέρα μου, άνω των 20 ετών, που τον περισσότερο καιρό σαπίζει στην πιλοτή...

Η Α. λέει πως με ερωτεύτηκε για τη διαφορετικότητά μου. Έτσι μου λένε όλες. Αλλά αμέσως μετά προσπαθούν να με φέρουν στα μέτρα τους, να με κάνουν "φυσιολογικό"!

Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, έχω κολλήσει με την Α. Έχω εξαρτηθεί ψυχαναγκαστικά απ’ το "πράμα" της που το ξυρίζει γλόμπο, σαν χρυσαυγίτικο κεφάλι (σόρι Α. για την αποκάλυψη!).

Χθες βράδυ την πήγα σ’ ένα μεζεδοπωλείο στην Καπνικαρέα.

Στο δεύτερο ποτήρι κρασιού πήγα να πνιγώ!

"Παντρέψου με", μου είπε.

"Παντρέψου με". Τι γελοίο πράμα να ζητάς από κάποιον να τον παντρευτείς ή να σε παντρευτεί. Αλλά το ζήτησε.

Εντάξει, το ομολογώ. Πριν το ραντεβού είχα πιει νηστικός πέντε μπυρόνια με τα ρεμάλια τους κολλητούς μου. Κι ήμουν κάπως "φτιαγμένος". 

Μόλις άκουσα τα περί γάμου, γυάλισε το μάτι μου και ξέσπασα: "Θες να παντρευτείς για να γίνεις σαν τις φίλες σου του Ψυχικού! Που τη δεύτερη μέρα του γάμου τους δήθεν ανακαλύπτουν πως παντρεύτηκαν έναν καραμαλάκα! Που τις τίμησε εφ’ όρου ζωής με την πληκτική παρουσία του. Που κάθε τι πάνω του τους προκαλεί νευρικό κλονισμό. Που τον μισούν γιατί... έτσι είναι ο γάμος χρυσό μου, όλα τα ζευγάρια αλληλομισούνται! Και μετά από κάθε γέννα μισούνται ακόμα περισσότερο! Περιφέρουν την πλήξη τους, δεν μιλιούνται καν, τι υπέροχη σιωπή.... Εγώ όμως κουκλίτσα μου ψάχνω να βρω το χρυσό διαβατήριο της εξόδου απ’ τη μιζέρια κι όχι έναν φριχτό γάμο".

Δεν πρόλαβα ν’ αποτελειώσω τη φράση, μου πέταξε στα μούτρα το περιεχόμενο του ποτηριού της κι έφυγε επιδεικτικά κι αγέροχα.

Το ξέρω πως δεν πρόκειται να την ξαναδώ. 

Πάντα θαύμαζα σ’ αυτή τη γυναίκα το πώς τα κατάφερνε να πηγαίνει τη ζωή της παρακάτω χωρίς καν να ρίχνει ένα βλέμμα πίσω της.

Να δούμε τώρα πώς θα καταφέρω εγώ να την ξεπεράσω...