Μια σαλάτα η ζωή μου: μπύρες, μουνιά, φράγκα, παπάδες...

Είχε γράψει ένα ωραίο τις προάλλες ο Τσαγκαρουσιάνος στη Lifo: "Πίσω απ' το λόφο, κάτω απ' τα δέντρα, δίπλα σε ποταμάκια μπύρας χιλιάδες εικοσάχρονα γαμιούνται. Μην τα ζηλεύεις. Το είδες το έργο. Άσε και κάποιον άλλο να το δει!"...

Ε όχι ρε μεγάλε, δεν είμαι τόσο λαρτζ. Όσο είμαι "δια χειρός Βαράγκη" ή τρώω στη μάπα την κάθε πατσαβούρα δεν με κολλάει ύπνος όταν σκέφτομαι πως κάποια κωλοπαίδια καβαλικεύουν αυτές τις θεές που βλέπω στο δρόμο και μου τρέχουν τα σάλια.

Και τι θα πει "το 'δα το έργο"? Ανάθεμα σ' όποιον ήπιε ένα ποτήρι νερό κι είπε "ξεδίψασα"!

Έχω αράξει στο μπαλκονάκι μου, ρουφάω τις μπυρίτσες μου, και θυμάμαι, σαν τους απόμαχους ναυτικούς, περασμένα μεγαλεία.

Όταν ήμουν νεότερος και τριγύρναγα στα νησάκια ήμουν πολύ εξωστρεφής τύπος. (Καλά, και τώρα είμαι, το χούι δεν κόβεται). Πλεύριζα όποιον μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Μ' έναν παιδιάστικο ενθουσιασμό ταυτιζόμουν με τα πάντα. Θεωρούσα πως όλες οι συμπαθείς φυσιογνωμίες περίμεναν εμένα για ν' αποθέσουν πάνω μου το φορτίο των φιλικών τους αισθημάτων. Και, φυσικά, όλα τα ερωτικά τραγούδια είχαν γραφτεί για μένα κι αυτή που 'ταν δίπλα μου...

Τις περισσότερες φορές ταξιδεύαμε απένταροι. Κοιμόμασταν στα πεζούλια των κυκλαδίτικων ξωκκλησιών. Εκεί αγκαλιαζόμασταν με απόγνωση. Με απόγνωση τελειώναμε, μοναδική κάθαρση, η "τέλεια πράξη" της αρχαίας τραγωδίας, σπάνιο πράμα να μπεις αληθινά μέσα στον άλλον...

Στην Άνδρο η Κ. ξύπνησε ένα πρωί με πονάκια στην κοιλίτσα της. Δεν τα 'ξερε ακόμα τα μυστήρια της φύσης της και νόμισε πως κρύωσε απ' τη νυχτερινή αύρα. Ή πως έφταιγαν τα πολλά σύκα που 'χαμε φάει το χθεσινό απόγευμα. Κι όταν είδε σκούρο κόκκινο αίμα στο βαμβακερό βρακάκι της τρόμαξε...

Το 'χω ξαναπεί: έχω πάθος με τη γυναικεία περίοδο. Είναι η καλύτερή μου. Αλαλιάζω σα βρομόσκυλο του δρόμου.

Με κάθε γκόμενά μου είχαμε τον ιδιαίτερο τρόπο, το ξεχωριστό σύνθημά μας όταν της ερχόταν η περίοδος. "Μ' έπιασε πονοκέφαλος", "ήρθε η φίλη σου", "απόψε παίζει ο ολυμπιακός", "έτοιμη η μαυροδάφνη"...

Στην απέναντι πολυκατοικία ένα ζευγαράκι κάνει έρωτα. Κάποιοι στριμμένοι κατεβάζουν με πάταγο το ρολά τους για να μην ακούν. 

Οι περισσότεροι, είμαι σίγουρος, στήνουν αυτί και τον παίζουν. Πώς έχουμε γίνει έτσι γμτ? Είμαστε όλοι με το μάτι κολλημένο στην κλειδαρότρυπα του άλλου και το αυτί κολλημένο στον τοίχο του. Σα ροζ τηλέφωνα κατάντησαν οι ζωές μας. Κάνουμε μπανιστήρι ο ένας στον άλλον μπας και καβλώσουμε. Γιατί από μόνους μας δεν μας σηκώνεται...

Έλεγα προηγουμένως πως είμαι πάντα απένταρος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Ας πούμε απόψε, δεν είχα στην τσέπη μου παρά μόνο 2,5 ευρώ. Μπήκα στα Λιντλ, βρήκα κάτι φτηνιάρες μπύρες, "Ερμής", "Άργος", κάπως έτσι τις λένε, αγόρασα 4 κουτάκια μεγάλα, πήρα και ρέστα!

Αυτές οι αιώνιες αφραγκίες δεν μπορεί να 'ναι τυχαίες. Ψάχνω να βρω τι φταίει. Υποψιάζομαι πως και σ' αυτό το χάλι μου φταίνε οι παπάδες κι οι θρησκείες. 

Πώς να το κάνουμε ρε κολλητέ? Όταν από μικρό παιδάκι σου πιπιλάνε το μυαλό πως ο πλούτος είναι αμαρτία κι η φτώχεια θα σε στείλει σούμπιτο στον παράδεισο, κάτι κάνει "τσαφ" μέσα σου κι ο εγκέφαλός σου προσανατολίζεται μονίμως στην "υψηλοτέρα των αρετών", την φραγκισκανική πενία...

Α ρε τραγόπαπες, με πήρατε στο λαιμό σας. Αλλά εσείς κουφαλίτσες έχετε τα πουγκιά γεμάτα...