"Ημερολόγιο λιποταξίας" (64) - Κάιρο: η έρημος του σεξ!

Σ’ όλο το ταξίδι ήμουν αγκαλιά με την "Αλληλογραφία" του Φλωμπέρ. Είχε κι αυτός επισκεφτεί πριν από 150 χρόνια τη λάγνα Ανατολή και περιγράφει με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τον αχαλίνωτο ερωτισμό των γυναικών της.

Καταλαβαίνεται, φαντάζομαι, με πόση προσμονή έφτανα στο Κάιρο.

Ναι, δεν είχα σκοπό να πάω ούτε στα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα της Ερυθράς Θάλασσας, ούτε στις πυραμίδες, ούτε στο Λούξορ, ούτε στο Ασουάν, ούτε πουθενά.

Ήθελα να περιπλανηθώ στα κακόφημα στενοσόκακα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Να αφεθώ στην οχλοβοή, να σουλατσάρω στα υπαίθρια παζάρια, να χωθώ στα δαιδαλώδη δρομάκια, να τρουπώσω στα καταγώγια και να μυηθώ στην ανατολίτικη ακολασία.

Βέβαια, οι φίλοι μου μ’ είχαν προειδοποιήσει. Στη σημερινή Αίγυπτο δεν υπάρχει σεξ. Το Ισλάμ τους έχει καταδικάσει σε μια απίστευτη σεξουαλική στέρηση. Ολόκληρη η χώρα είναι μια γιγάντια στύση. Μια στύση χωρίς χέρι...

Η άποψή μου είναι πως το σεξ, σ’ όποιο μέρος του κόσμου και να πας, είναι πανταχού παρόν. Απλά, εδώ είναι κάπως κρυμμένο και πρέπει να το ψάξεις. Κι αυτό ακριβώς είναι που με εξιτάρει.

Καρφώνομαι σε μια ομάδα νεαρών κοριτσιών καλυμμένων με πέπλα που κάθονται πιο πέρα. Πολύ παράξενα αυτά τα κορίτσια. Δεν σταματάνε να σε κοιτάνε. Και  μάλιστα πολύ επίμονα. Όμως δεν ξέρεις τι πραγματικά θέλουν. Στην Ευρώπη αυτές οι ματιές σού φωνάζουν να τις πηδήξεις.Εδώ όμως;

Με μια πρώτη ματιά καταλαβαίνεις πως στην Αίγυπτο λείπουν τα κορμιά! Αλλά αυτό για μένα δεν είναι πρόβλημα. Ως τώρα στη ζωή μου δεν υπήρξε γυναίκα που να την είδα και να μην την έγδυσα στη φαντασία μου.

Στα πολυτελή ξενοδοχεία συχνάζουν μερικές απ’ τις ωραιότερες πόρνες του κόσμου. Δεν είναι Αιγύπτιες. Έρχονται απ’ το Λίβανο, το Μαρόκο, την Ταυλάνδη. Αποκλειστικά για τους Σαουδάραβες που έρχονται για διακοπές. Γι’ αυτά τα χοντρά γουρούνια που στη χώρα τους το παίζουν εξτρεμιστές θρησκευόμενοι και μόλις περάσουν τα σύνορά τους γίνονται τα πιο έκφυλα κτήνη...

Το απογευματάκι τρώω σ’ ένα φτωχοταβερνάκι. Παραγγέλνω μπύρα κι ο μαγαζάτορας με αγριοκοιτάει. Μετά από λίγο μαθαίνω πως το μαγαζί έχει τ’ όνομα ενός πατέρα που σκότωσε το γιο του όταν τον έπιασε να πίνει αλκοόλ...

Ξετρυπώνω κάτι παράνομα μπουρδελάκια. Εδώ τα πράγματα γίνονται σιγά-σιγά, με ρέγουλο. Να κάτσουμε, να συζητήσουμε, να κεράσουμε κάτι, να παριστάνουμε πως στο μυαλό μας έχουμε κάτι άλλο! 

Υποκρισία; Πολιτισμική διαφορά; Αλλά όχι να προσποιείσαι ακόμα και με τις πουτάνες γμτ μου...

Μπαίνω σ’ ένα ελεεινό μπαρ. Ένας τύπος με οδηγεί σ’ένα ακόμα πιο ύποπτο υπόγειο. Ένα πεπλοφορεμένο μοσχάρι παριστάνει τη χορεύτρια.  Τρία κορίτσια, όχι και τόσο νέα, έρχονται και κάθονται στο τραπέζι μου. 

Οκ, βρέθηκα επιτέλους σ’ ένα μέρος που μπορείς να κάνεις γνωριμίες αν είσαι αποφασισμένος να πληρώσεις!

Υποτίθεται πως ήταν ντυμένες προκλητικά... Γυμνοί ώμοι, μπράτσα κι αφαλός! Αυτά...

Τις παρατήρησα λίγο καλύτερα. Μου φάνηκαν φριχτές, απολύτως μη χρησιμοποιήσιμες. Αλλά, στο κάτω-κάτω, αυτές μου άξιζαν...