Ίσως βρήκα την τελευταία γυναίκα της ζωής μου!

Πιστεύω πως ζούμε το τέλος της συνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων. Βρισκόμαστε στο βασίλειο της μοναξιάς.

Είμαι 48άρης και δεν τρέφω πια αυταπάτες.

Δεν πιστεύω πλέον στην έννοια του "ζευγαριού". Είναι ο φερετζές για να κρύβει την ανασφάλεια, την υποκρισία, τα παιχνίδια εξουσίας του ενός σε βάρος του άλλου. Μια διαρκής αλλά ακήρυχτη αλληλοσφαγή...

Αντί να λέω "η κοπέλα μου", προτιμώ το "αυτή που μ’ έχει προτιμήσει"! Το βρίσκω κάπως πιο έντιμο κι ειλικρινές.

Με τη Μ., πριν αποφασίσουμε να παραδεχθούμε πως είμαστε ερωτευμένοι, ήμασταν για χρόνια φίλοι. Αλλά τι σημασία έχει αν ήμασταν φίλοι ή εχθροί. Οι ρόλοι και τα συναισθήματα εναλλάσσονται στους ανθρώπους...

Αυτό που με εντυπωσιάζει στη Μ. είναι το ακατάβλητο κέφι της για ζωή. Κι ας έχει στην πλάτη της έναν αποτυχημένο γάμο. Βέβαια, για κείνη ήταν μια συνειδητή νεανική επιλογή. Δεν παντρεύτηκε τον συγκεκριμένο άντρα, αλλά τη "χρυσή μάστερκαντ"! 

Αλλά όταν βίωσε το θρίλερ "της ευτυχισμένης οικογένειας", του ’χωσε στον πισινό και τις βίλες και τα πλούτη και τις κάρτες του κι αποφάσισε ν’ αναζητήσει την ευτυχία πιο ... σωκρατικά!

Γνωριστήκαμε σ’ ένα φιλικό πάρτι, από κείνα που καταλαβαίνεις απ’ την πρώτη στιγμή πόσο βαρετά θα περάσεις.

Γύρω μας τύποι και τύπισσες, απ’ αυτούς που θα χαρακτήριζες "δημοφιλείς". Ύφος μπλαζέ, δήθεν ανεμελιά, λαμπρή πλήξη.

Εγώ έπιασα μια καρεκλίτσα δίπλα στη βιβλιοθήκη και φυλλομετρούσα ένα βιβλίο του Ντοστογιέφσκι. 

Φαίνεται πως σκεφτόμουν φωναχτά. Η Μ. με πλησίασε και ρώτησε: "πώς το είπες αυτό;". "Τι είπα; Είπα κάτι;". "Ναι είπες. Πως κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει κανέναν, ούτε καν τον εαυτό του!".

Δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένος. Αλλά με τη Μ. από τότε μοιραζόμαστε το ίδιο χάος. Ίσως γι’ αυτό και να κολλήσαμε.

Το μότο της σχέσης μας είναι "δεν προσπαθώ να σε αλλάξω-μην προσπαθείς να με αλλάξεις"!

Το άκουσε μια κωλοπετσωμένη φίλη της κι αναπήδησε στην καρέκλα που καθόταν!

"Έτσι την πάτησα κι εγώ με τον πρώην άντρα μου και με χώρισε! Προσπάθησα να τον κάνω πιο ερωτεύσιμο, τον έβαλα σε δίαιτες και γυμναστήρια, τον έκανα κορμάρα και με κεράτωσε με την ξαδέλφη μου!"...

Εμ, καλά να πάθεις καημένη! Δεν στο ΄χε πει η Σμυρνιά η μάνα σου; Τον άντρα δεν τον βάζουμε ποτέ σε δίαιτα. 

Γιατί, κούκλα μου, ο άντρας είναι ον της συνήθειας. Κάτι σαν το κατοικίδιο. Του άλλαξες κάτι; Χάνει τον προσανατολισμό του. Κι όποιον πάρει ο χάρος...