Στα ρεμπέτικα στέκια της Αθήνας και του Περαία... (Α’ - Όσο υπάρχουν δάσκαλοι θα βγαίνουν μαθητάδες!)

"Μα υπάρχουν ακόμα ρεμπέτες;", θα με ρωτήσετε.

Σας απαντώ ανεπιφύλαχτα: "Υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Απλά, δεν το ξέρουν ούτε οι ίδιοι"...

Όσοι ζουν στις ανθρώπινες χωματερές, ξεγραμμένοι απ’ την ώρα που γεννιούνται, είναι ρεμπέτες.

Όσοι πλακώνονται ακόμα κι όταν είναι σίγουροι πως θα τους τουλουμιάσουν, είναι ρεμπέτες.

Όσοι ορμάνε στα τυφλά κι ό,τι γίνει, όσοι ξέρουν να κρατάνε το στόμα τους κλειστό, όσοι βλέπουν και δεν μιλάνε, όσοι δεν ρουφιανεύουν, όσοι δεν χωνεύουν τους μπάτσους, όσων η ζωή τους είναι προδιαγεγραμμένη... αναμορφωτήρια, φυλακές, πρέζα, μαχαιρώματα και σκοτωμοί, είναι ρεμπέτες.

Ρεμπέτης είν’ αυτός που δε σηκώνει χωρατά και πειράγματα. Που έτσι και νομίσει πως τον πρόσβαλες, θα σου πει ένα "ξέρεις ποιος είμ’ εγώ ρε" κι αμέσως θα τραβήξει τη φαλτσέτα να σου κόψει το λαρύγγι συμπληρώνοντας τη φράση του... "άρπα τη για να μάθεις"!

Ρεμπέτης είναι κι όποιος δε γουστάρει να δουλέψει ποτέ στη ζωή του. Χέζει το διορισμό στο δημόσιο και περιφρονεί το χρήμα.

Ο ρεμπέτης δεν είναι φιγουρατζής, ούτε συμβιβασμένος. Δεν πάει στο τσίρκο που λέγεται "μπουζούκια", είναι συνειδητοποιημένος αντιεξουσιαστής και περιθωριακός. 

Έχει σεκλέτια και ξεδίνει μ’ ένα-δυο τραγούδια σ’ έναν σκοτεινό τεκέ σε κάποια άγνωστη φτωχογειτονιά του λεκανοπεδίου...

Αυτούς του τύπους, τους "σύγχρονους ρεμπέτες", θα προσπαθήσω να σας γνωρίσω. 

Κι ίσως τους συμπαθήσετε κι εσείς...