Με ξετρέλανε μια Αρβανίτισσα απ’ το Κακοσάλεσι!

Τα ’χουμε ξαναπεί: Έλληνας δεν είμαι, Αρβανιτόβλαχος είμαι, αλλά δεν το κάνω και θέμα. Λέω πως είμαι απόγονος του Σωκράτη, του Περικλή και του Θουκυδίκη και κάνω και το κομμάτι μου...

Το περασμένο Σάββατο είχε καταπληκτική μέρα. Παίρνω το μετρό απ’ το Μέγαρο και κατεβαίνω Σύνταγμα. Με το που βγαίνω στην πλατεία βλέπω να χορεύει ένα συγκρότημα δημοτικούς χορούς.

Πλησιάζω, κόβω κίνηση, και στέκομαι δίπλα σε μια γκομενίτσα, όχι πάνω από 20 χρονώνε.

"Από ποιο μέρος είναι;", ρωτάω.

"Απ’ το Σάλεσι είμαστε", μου λέει.

Αμέσως το πιάνω το νόημα. Η μικρά εννοούσε το χωριό της Αττικής που το σύγχρονο ελληνικό κράτος ονομάζει "Αυλώνα".

"Σάλεσι ή Κακοσάλεσι;", τη ρωτάω προβοκατόρικα.

"Κακοσάλεσι το λέγαν οι Τούρκοι, γιατί οι προγόνοι μας πολέμαγαν για τη λευτεριά", μου κάνει.

"Μήπως το έλεγαν έτσι επειδή στο βουνό πάνω απ’ το χωριό σας είχαν τα λημέρια τους οι χειρότεροι ληστοσυμμορίτες της Αττικής;". 

Οκ, έγινα λίγο ωμός αλλά όταν μου αρέσει μια γκόμενα γίνομαι γενικά επιθετικός...

Από τη στιγμή που την πλησίασα ένιωσα τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα.

Στο χέρι της είχε μια βέρα ορατότατη. Αλλά δεν πρόκειται να νιώσω τύψεις. Όταν είσαι στον προθάλαμο των 50 και γνωρίζεις ένα τέτοιο λουκουμάκι, δε νιώθεις τύψεις. Τρελή χαρά νιώθεις που είσαι ακόμα ζωντανός...

Δεν θα σας πω λεπτομέρειες πώς την έψησα. Ένα μπλα-μπλα το ’χω, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έδωσα ρεσιτάλ.

Το κόψαμε με τα πόδια για Μοναστηράκι και Θησείο. Από ένα μυστικό πέρασμα, που λίγοι Αθηναίοι το ξέρουν, μπήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Αγοράς χωρίς να πληρώσουμε εισιτήριο. Και την πήγα σε μια κρυψώνα κοντά στο ναό του Ηφαίστου που εσύ βλέπεις τους τουρίστες στα 20 μέτρα αλλά εκείνοι δεν σε βλέπουν...

Κάτσαμε δίπλα-δίπλα, και σε λίγο ξεκούμπωσα το παντελόνι μου, της έπιασα το χέρι και το έφερα ανάμεσα στα πόδια μου.

Μου τον "έπαιξε" θα έλεγα αξιοπρεπώς. Δεν μπορούσα να έχω και μεγαλύτερες απαιτήσεις. Λίγες είναι οι γυναικες που μπορούν να σε αυνανίσουν με τον ιδανικό συγχρονισμό. 

Στην αρχαιότητα υπήρχε ειδική κατηγορία εταίρων, εξειδικευμένων στο "παίξιμο". Ήταν γνωστές ως "μαλακίστριες"!

Όταν τέλειωσε, ευτυχώς δεν σκούπισε ούτε και έπλυνε το χέρι της. Κάτι τέτοιο θα με ξενέρωνε.

Αλλά ούτε και έγλειψε τη χούφτα της. 

Οκ, για Αρβανίτισσα πάλι καλά. Οι "Τζαβέλαινες" είναι ιδανικές σύζυγοι και τέλειες μανάδες, αλλά από γκόμενες... τσου!

Ήπαμε πως θα ξαναεπικοινωνήσουμε.

Της τηλεφώνησα επίτηδες σήμερα Τρίτη πρωί. Ξέρω να παίζω το παιχνίδι της καθυστέρησης. Μ’ αρέσει να τις τσιτσιρίζω τις γκομενίτσες.

Δώσαμε ραντεβού σ’ ένα ξενοδοχείο ημιπαραμονής κοντά στο Πεδίο του Άρεως. Στο παλιό Θρι Σταρς, που ’χει τώρα κάπως ανακαινιστεί.

Την άφησα να περιμένει Πατησίων και Ιουλιανού μισή ώρα.

Επίτηδες.

Αν με περίμενε, σίγουρα θα με γούσταρε πολύ. Άσε που η αναμονή ανάβει τον πόθο.

Αν έφευγε, ακόμα καλύτερα. Θα με απάλλασσε από μεγάλους μπελάδες.

Η διαίσθησή μου μου λέει πως υπάρχει μεγάλος λάκκος στην όμορφη φάβα...